De verwondering in het kleine geluk van alledag

Katherine May (1977) is na een loopbaan als universitair docent fulltime schrijver en journalist. In haar boeken geeft ze zich bloot door de lezer met haar mee te laten lopen, door te durven laten zien dat ze ook niet altijd de antwoorden weet, ook al wil ze problemen zo graag oplossen. Via haar boeken probeert ze zich open te stellen voor iets wat minder verstandelijk is.
Eerder schreef ze de internationale bestseller ‘Winteren’ waarin ze op zoek gaat naar een troostrijke manier om om te gaan met donkere periodes in het leven.

Het boek ‘Verwondering’ start met de vaststelling dat angst onze tijdsgeest overheerst en waarbij de auteur op zoek is naar verandering: “Ik heb behoefte aan een betere manier om me door dit leven te begeven. Ik wil weer betoverd worden.” Jarenlang heeft ze haar eigen behoeften te lang genegeerd waardoor ze zich van de ene uitputtingsslag naar de andere sleept.

De auteur gaat op zoek naar betekenis, ontroering en verwondering en gaat daarvoor o.a. te rade bij rituelen, om na te gaan of dit een meerwaarde kan bieden.
Wandelen brengt haar in een andere geestestoestand, weliswaar in verschillende fasen. De eerste fase is ongemakkelijk omdat je je ritme nog zoekt. Daarna wellen de ideeën op in je hoofd en ontstaat er een inwendig geklets. Hier ontstaat een creatief moment. De laatste fase kenmerkt zich door een rustig en leeg gevoel. Dan pas komen de diepste inzichten naar boven. Dit bereik je enkel door in stilte te wandelen.
Of zoals haar zoon het anders formuleert: ‘Soms heb ik het gevoel dat er takken in mijn hoofd groeien’, zegt hij. ‘En telkens als jij iets tegen me zegt, zaag je er een af.’

“Voortdurend omringd door gepraat zijn we niettemin chronisch eenzaam. We kunnen alleen nog maar rennen, paniek zaaien en kwetterend onze angsten aan anderen doorgeven, die ze weer aan ons terug spiegelen.”

De auteur beschrijft het proces heel concreet in woorden en zinnen die blijven hangen omdat ze herkenbaar zijn. Door de onrust in haar innerlijk te beschrijven, komt er bij mij een rust naar binnen, door de herkenning en het voelen dat je niet de enige bent die zich ontwricht voelt in deze tijdsgeest.
‘De druk om visionair, briljant en perfect te zijn als individu en als mensheid is uitputtend. En wreed. […] De massale gerichtheid op ‘vooruitgang’ is niet goed voor ons, denk ik.’
Maar het is geen depressie want het gevoel van zelfverachting is afwezig. “Ik ben gewoon traag, dat is alles. Mijn brein is leeg, maar tegelijkertijd kan het niets meer bevatten.”

Zelf ben ik op zoek naar verwondering in het kleine geluk van alledag en naar mensen in mijn omgeving die zich hier ook over kunnen verwonderen. Dat laatste is zeldzaam en dus ben ik blij met de herkenning die ik in dit boek vind.
Ook al verloopt de zoektocht naar meer rust, vreugde en verwondering bij de auteur geheel anders dan bij mij. Toch stralen haar woorden en zinnen rust uit. Ze geeft immers zelf vaak aan dat bepaalde tussenstops niet tot de oplossing leiden zoals gehoopt of verwacht, en dat mag, daarvoor is het een zoektocht. Ook al benoemt ze dit niet altijd zo direct. Ze beschrijft op een rustgevende manier haar daden en dagen. Soms is dat genoeg. Meer hoeft het niet te zijn.

Uiteindelijk geef ik het boek toch geen vier sterren, omdat de auteur verwondering te vaak zoekt in het geloof, om op het einde van het boek toch terug bij kennis uit te komen.
In mijn optiek heeft gevoel, in combinatie met de verdieping van onze zintuigen, meer te maken met verwondering.