Mooi, intens en hartverwarmend..

‘Je kunt niet iedereen leren zwemmen’. Dat lees je op de prachtige sprayed edges van het nieuwste boek van Ryanne en Roel. Een mooi, intens, rauw en hartverwarmend verhaal dat je niet zomaar loslaat.

Bram is niet helemaal zichzelf sinds het overlijden van zijn vader en verliest zich in zijn werk en het stappen met verschillende mannen. Met een drankje en af en toe ook drugs probeert hij zijn gevoel uit te schakelen totdat out gaat op zijn werk en zich genoodzaakt voelt na enige druk van buitenaf hulp te zoeken. Op deze manier ontmoet hij Maarten, therapeut in de kliniek waar hij zich laat opnemen. Het lijkt alsof Maarten de enige is die hem kan helpen en er echt voor hem is, maar is dat het enige dat hij voelt voor Maarten?

Dit verhaal had me te pakken vanaf de eerste bladzijde. Ryanne en Roel zetten twee rauwe personages neer en vanuit twee perspectieven belanden we in een verhaal over verdriet, stress maar ook over heel veel liefde.

Ryanne en Roel weten de warmte van liefde te vangen in een prachtig verhaal van twee mannen die voordat ze voor elkaar kunnen kiezen, eerst open moeten staan voor zichzelf.

Deze personages zijn met al hun kwetsbaarheden scherp neergezet waardoor je meteen met ze meeleeft. Ook de bijpersonages zoals Freek, Luuk, Wouter, Jonathan, Sven en natuurlijk Soof zijn een waardenvolle toevoeging en maken het verhaal rond. Wat moet je zonder de liefste mensen om je heen?

Onderwerpen als verslaving, rouw en een onveilige thuissituatie maken dat het verleden van deze mannen verdrietig is. Hun worsteling is dan ook steeds voelbaar. Zo mooi hoe ze elkaar hierin vinden en een steun voor elkaar kunnen zijn. Als is hun relatie in eerste instantie over de grens. Dat heikel punt zorgt voor spanning in het verhaal en als lezer wil je niets anders dan dat deze twee lieverds elkaar zullen vinden.

Tot op de bodem laat alle gevoelens de revue passeren en ik heb me compleet verloren in het verhaal. En hoe fijn is het dan als je weet dat er een deel 2 komt, dat je het nog niet helemaal hoeft los te laten?