Raadsels

Vier delen vanuit vier (vijf, bij de moeder ook de zoon meegerekend) gezichtspunten. Vanaf deel drie start de herhaling en ontstaat de vraag wat de schrijver nu precies wil vertellen. Is het dat mensen raadsels zijn en blijven, ook al ken je elkaar al lange tijd? Het is opvallend dat de twee meest raadselachtige figuren, de autistische zoon en de protagonist, het zo goed met elkaar kunnen vinden over een gedeelde passie voor ons raadselachtige universum. Maar waarom? En waarom houdt de protagonist haar mond zo stijf gesloten over de toch niet zo opzienbarende gebeurtenissen tijdens haar verdwijning? Waarom ze verdwijnt wordt in uitputtende vage beschrijvingen ook niet echt duidelijk. Of het moet liggen in de ultieme vrijheid om te kunnen doen wat je wilt, zonder daar rekenschap over te hoeven afleggen. Al met al is het een onbevredigend gevoel aan het einde van de roman en blijf ik zitten met vele onopgehelderde vraagtekens.