Laten we er geen spel van maken

Een niets en niemand ontziende ontketende Jeroen Olyslaegers schrijft met een ongekende drang een heel authentiek klinkend oorlogsverhaal. Het verhaal komt wat langzaam op gang, echter dendert vanaf deel 2 door. Wie is goed, wat is fout en hoe betrouwbaar is de verteller? Het directe, rauwe en wat wrange, grove Vlaamse taalgebruik, gekoppeld aan de opmaak met alinea’s zonder hoofdstukken geven je als lezer nauwelijks ademruimte. Prachtig en verwarrend ook hoe heden en verleden in elkaar overlopen. Het is allemaal een spel. Is het allemaal een spel? Laten we er geen spel van maken. Romanschrijver Olyslaegers doet dat zelf wel op de allerlaatste bladzijde. Allemaal een spel. Een cynisch spel dat vereffening heet. Het boek slaat je om de oren en blijft hangen. Prachtig nieuw geluid binnen het oorlogsgenre.