Recensie Dorsvloer vol confetti

Een boeren meisje van 12 kijkt terug op haar leven in een zeer streng gelovige familie en gemeenschap in Walcheren, Zeeland. Het speelt zich af in de 80ige jaren, en waar ik gelijk aan moet denken is , hoe groot het contrast wel niet is met mijn eigen idee en herinneringen van de 80ige jaren, als 'Yuppie-wannabe' ,'Material Girl', 'Proud to be DINK'(Dubble income, no kids)pfff.
Ongelooflijk dat wij het hebben over het zelfde decennium..

Hoewel zij een ironische distantie houdt als verteller, is het duidelijk dat dit boek geen 'wraakactie' is van de schrijver op haar eigen familie. Met veel liefde beschrijft ze de, soms absurde, kronkels en bochten haar familieleden zich in moet wringen om aan de geldende regels van de gemeenschap te voldoen.Ook al voelt ze zich miskend als enig meisje tussen 6 jongens, en voelt ze zich nooit serieus genomen, heb je in het boek nooit het idee dat zij een slachtofferrol aanneemt, maar eerder van 'schouders eronder' en 'ik ga mijn eigen weg'...maar wat blijkt uit een reportage van de EO van ergisteren?

Haar familie en gemeenschap ziet haar boek wel degelijk als een aanval en bespotting. Wat jammer is dat toch, want als buitenstaander heb ik dat absolut niet zo ervaren. Wel heb ik af en toe hardop moeten lachen om haar leuke manier van schrijven,.. want schrijven, dat kan ze!

window.addEvent("domready", function(){var FO1260386724 = { movie:"http://www.youtube.com/v/YGsJtkdZnC4", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1260386724, "divID1260386724");});