Recentie en lessen van: 'De vondeling'

De vondeling is een boek dat ik op een dag in een kringloop vond en kocht. De verhaallijn, een vader en dochter die een baby in de sneeuw vinden, sprak mij erg aan. Dit boek heeft me dan ook zeker niet teleurgesteld! Hieronder zal ik de samenvatting zetten, zodat je weet waar ik het over heb. Let op, spoilers ahead!

Als de twaalfjarige Nicky Dillon met haar vader door de besneeuwde wildernis naar huis loopt, doet ze een huiveringwekkende ontdekking. In de maagdelijke sneeuw ligt een baby, gewikkeld in doeken.
In de dagen en weken die volgen betreedt Nicky de wereld van volwassenen, en die ziet er anders uit dan ze gedacht had. Door de vragen die de politie stelt over de wonderbaarlijke vondst van de baby, gaat Nicky ook nadenken over haar eigen leven. Zaken die altijd heel vanzelfsprekend voor haar zijn geweest komen in een ander daglicht te staan. Waarom verhuisde haar vader met haar naar die afgelegen boerderij in New England? En kunnen ze daar eigenlijk wel leren leven met de vreselijke tragedie die haar en haar vader trof?
De afstand tussen hen lijkt steeds groter te worden; Nicky op weg naar volwassenheid, haar vader verbitterd over het verleden.
En dan, in deze voor Nicky turbulente tijden, komt er een nieuwe persoon in haar leven. Een jonge vrouw meldt zich bij Nicky en haar vader en zij besluiten haar onderdak te geven. Deze drie mensen worden allen geconfronteerd met grote vragen, ieder met andere, waarop de antwoorden catastrofaal kunnen zijn, maar misschien ook vergeving zullen brengen.

Het verhaal vond ik heerlijk meeslepend lezen, ik begon er op een zondagavond aan en had het de dinsdag erna uit. Dat kwam ook vooral door de soms schrijnende gebeurtenissen, Nicky die bijvoorbeeld verteld hoe haar vader de dagen nadat ze verhuisd waren heel haar schooldag op dezelfde plek zat en niets deed. Die details geven het verhaal een boeiende en realistische achtergrond. Ook het ongeluk dat gebeurde met haar moeder en Clara is vreselijk zielig en onvoorstelbaar voor velen. Ik vond alleen het einde enigszins teleurstellend, omdat je niet precies weet wat er met baby Doris gaat gebeuren en omdat Charlotte niet teruggekeerd is naar Nicky en haar vader. Het enige dat je weet, is dat ze in het ergste geval 15 maanden vastzit. Dat vind ik echt veel te weinig informatie voor een personage dat zo'n cruciale rol had in dit verhaal!
Het taalgebruik en de zinsopbouw van dit boek vond ik echt geweldig goed, Anita beschrijft vaak in maar een paar woorden een hele emotionele situatie zodat het voelt alsof je er echt bij bent. Ik vind persoonlijk die stijl, veel zeggen met weinig woorden, heel fijn om te lezen. Vaak beschreef ze ook niet hoe haar personages zich voelde, maar beschreef ze juist uitgebreid de handelingen van haar personages. Dit is echt een knap staaltje schrijfwerk, want door de beschrijving van die handelingen wist je meteen hoe de personages zich voelden. Deze manier van schrijven heet ook wel: 'show, don't tell'. Daarnaast is het ook zo dat je door het lezen van deze schrijfstijl veel meer mensenkennis opdoet, en leert hoe je de gevoelens kunt aflezen van personen om je heen. Dat is een levensles die ik maar al te graag vind in boeken.

Hieronder beschrijf ik nog graag de lessen en mooie zinnen die ik uit dit boek:
Pagina 46: 'Het was alsof zijn gezicht, dat de dag ervoor nog heel gewoon was geweest, door een onbekwame
beeldhouwer opnieuw was gebeiteld, en alsof de gelaatstrekken een nieuwe, slecht op elkaar afgestemde plek
hadden gekregen.'
Dit is de beste beschrijving ooit van het effect van een tragedie op een mens
Pagina 48: ' Ik vond het een griezelige gedachte dat hij al die tijd dat ik op school was geweest daar op die stoel had
gezeten.'
Deze zin leert ons/mij dat het voor kinderen belangrijk is dat hun ouder(s) de routine van het dagelijks leven zo goed als
mogelijk moeten oppakken na een verlies, ongeluk of een dergelijke gebeurtenis. Hoe moeilijk dat ook kan zijn.
Pagina 55: 'In gedachten zie ik een steentje dat loszit in een muur; een steentje dat voren schuift en valt. De anderen
stenen verschuiven en proberen de ruimte op te vullen, maar er is nog steeds een gat waar water, in de vorm van een
herinnering, doorheen sijpelt.
Dit is wederom de pijnlijke, maar realistische waarheid van rouw en verlies. Dit laat ook zien dat andere personen in je
leven niet de overleden persoon kunnen opvullen.
Pagina 226: ' 'Ja', zegt Charlotte, 'ik denk dat ik vadertje en moedertje speelde. Ik overtuigde mezelf ervan dat James en ik
zouden gaan trouwen, ik zou de baby krijgen, we zouden in in zijn flat gaan wonen, hij zou medicijnen gaan studeren en
alles zou fantastisch zijn. Het feit dat het geheim was maakte het... maakte het alleen nog maar romantischer.'
Hier zie je hoe gevaarlijk het is als je niet met je partner overlegd over het hebben van kinderen... Dit beeld dat Charlotte
heeft is namelijk het tegenovergestelde van de realiteit.
Pagina 264: 'Probeer je gewoon verdrietig te blijven?' vraag ik. 'Om mama en Clara niet te vergeten?'
Deze zin, die Nicky uitspreekt tegen haar vader, laat zien hoe verdrietig blijven over een gebeurtenis niet de oplossing is
op de lange termijn. Geliefden die je kwijtraakt, vergeet je niet zomaar, en je onthoud ze zeker niet beter door constant
verdrietig te blijven.

Dit waren mijn persoonlijke lessen en recensie van dit boek! Ik hoop dat je het interesant vond om te lezen ;)