Heden en verleden: beide zijn werkelijk.

Schijndood - Simone van der Vlugt

Kris is een student, die veel last heeft van nachtmerries. Hij zit opgesloten in een open kamer, maar durft de duisternis buiten niet in te gaan. De angst zit zo diep in hem verankerd, dat het hem in zijn dagelijks leven belemmert. Als hij op een avond thuiskomt in een donker studentenhuis, deinst hij terug en gaat naar de kroeg. Daar zit Dominique, zijn huisgenoot. Hij vertelt haar wat hem hindert, wat hem bezig houdt. Zij luistert aandachtig en raadt hem aan naar een regressietherapeut te gaan. Mijn tante is reïncarnatie-therapeut. Zij is echt niet zweverig, ga eens met haar praten.
In eerste instantie voelt Kris er niets voor, maar hij doet het toch, zo kan hij ook niet verder.
Onder hypnose gaat Kris terug naar zijn vroegere ik. Hij is Olivier Moeriaans, hij is achttien jaar, kan goed schilderen en krijgt al vier jaar schilderles. Zijn vader is apotheker. Ze wonen in Alkmaar. Olivier is in Haarlem in het Klaphuis, de leprozerie. Bij Olivier is melaatsheid, lepra geconstateerd.
Iemand met lepra werd verbannen, werd ‘dood’ verklaard. (titel: ‘Schijn’dood!)
Het was zelfs een ritueel in een kerk met familie :
“… dat begrafenisritueel was wreed… om iemand officieel bij leven dood te verklaren en dan in de kerk een dodendienst te houden… “(p.95)
“… Vanaf nu zijt ge dood voor de wereld, maar levend voor God…” (p.45)
Olivier moet, is verplicht in de kolonie te blijven, maar hij twijfelt aan de diagnose die de doctoren hebben gesteld.
Gelukkig mag hij schildersspullen op zijn kamer hebben. Olivier kan prachtig tekenen en schilderen.
Kris herkent het huis wat Olivier tekent. Hij tekent nu, tijdens college soms ditzelfde huis gedachteloos. Het is de apotheek met het uithangbord ‘In de witte Roos’ waar hij toen woonde.
De hele sessie is op een band opgenomen. Een emotionele ervaring voor hem. Thuisgekomen luistert hij samen met Dominique de hele band af.
Kris voelt dat hij niet klaar is met dit verleden en gaat weer onder hypnose naar Olivier. Die weet te ontsnappen aan de leprozerie. Hij mag mee met een reizende dokter: Doctor Jeroom Couttenier. Zij ontdekken dat er builenpest in steden heerst. Eind zeventiende eeuw was dát de pandemie, in ieder geval in Nederland. Jeroom probeert er helemaal omheen te reizen. Het lukt. Toch neemt Olivier afscheid. Hij ontdekt iets bij zichzelf, waarvan hij had gehoopt dat het zou wegblijven… Dan hoort hij dat de pest ook Alkmaar heeft getroffen. Hij wil naar huis om te kijken hoe het met zijn familie is.
Als Kris terug is in het nu, reageert hij:
“… het was heel heftig … ik weet niet of ik wel door wil gaan…”(p.157)
Heleen, de therapeut: “… Wat Olivier heeft doorstaan speelt een rol in jouw leven! Het legt je lam! Je hebt het verleden niet losgelaten, Je moet er helemaal doorheen…”( p. 158-159)
Kris komt sterker uit de therapie. Hij gaat alleen naar Alkmaar. Hij ‘herkent’ sommige straten, zijn eigen huis, de Kerk. Daar ontdekt hij het familiegraf, van het hele gezin! Het is een totale aanvaarding van het verleden, van wat hem is overkomen.
“… Olivier zit onder zijn huid. Hij is niet dood, hij draagt hem met zich mee! Altijd al… maar hij was zich er niet bewust van…” (p.172)
Een jeugdboek dat ik met veel plezier heb gelezen, het leest vlot, het stimuleert tot doorlezen. Je wilt weten of Kris van zijn ‘demonen’ afkomt en hoe het met Olivier is afgelopen. Terloops worden er veel geschiedkundige feiten weergegeven die het verhaal verhelderen.