Nu plukt zij de pruimen van zijn boom en maakt pruimenboter

Zoals we gewend zijn van Dimitri Verhulst neemt ook De pruimenpluk ons mee in de meest geheime gedachten- en zielenroerselen van onze medemens. Of van onszelf? We lezen over zelfmoord, eenzaamheid, roodgeruite tafelkleedjes, bindingsangst, verliefdheid, mens en hond, twijfel, concurrentie, ouder worden, versneld aftakelen met behulp van nicotine en alcohol en vele andere herkenbare menselijke onderwerpen. Na het lezen blijft weer de vraag in hoeverre en waar het verhaal autobiografisch is.
We mijmeren als lezer mee in de gedachten van Mattis. Het boek begint op het moment dat hij besluit zijn huis te verkopen. Daar heeft hij meerdere redenen voor die als sneeuw voor de zon verdwijnen op het moment dat hij op verrassende wijze zijn buurvrouw ontmoet. Een weduwe die aan de andere kant van het meer woont. De enthousiaste kopers stuurt hij weg.
Was Mattis eerst alleen met het geluid van de doffe ploffen van de vallende pruimen in zijn tuin. Nu plukt zij de pruimen van zijn boom en maakt pruimenboter, wat hem doet herinneren aan zijn vroege jeugd, toen zijn moeder nog niet haar geluk najoeg.
Stapelverliefd wordt hij op haar. Hij heeft dit nog niet eerder zo sterk gevoeld. Maar, alhoewel ze een fijne relatie krijgen blijkt een dode echtgenoot een taaiere concurrent dan een nog levende ex. Zij draagt nog steeds haar trouwring en het bordje bij de voordeur vermeldt ook nog steeds zijn naam.
Hoe Mattis haar hart helemaal voor zich probeert te winnen is niet voorspelbaar. Verhulst beschrijft dit tot in detail. Als lezer lees en voel je dit allemaal mee. Wat al gauw de vraag oproept of je dit zelf ook allemaal zou doen in zo’n geval. Wat dacht je van een partijtje paardjesspel?
Tot slot mogen we hopen dat Verhulst geen last krijgt van een beurtjaar of van vruchtdunning, ons verheugen op zijn volgende prachtige verhaal.