Een hilarische trip down memory lane

In de roman ‘Terug op de achterbank’ neemt schrijver Olivier Willemsen ons middels de hoofdpersoon op de achterbank mee met zijn ouders op zomervakantie. Ogenschijnlijk geen opmerkelijk onderwerp voor een vertelling, immers, vele kinderen reizen ’s zomers met hun ouders naar het buitenland.
Echter, dit kind heeft een volwassen leeftijd en is net door zijn vriendin op straat gezet. Daar komt nog bij dat de ouders van dit volwassen kind zijn naam vergeten zijn. In het boek wordt hij pas helemaal aan het einde bij zijn naam genoemd. Daarvoor wordt hij door zijn ouders steevast aangesproken met zijn kinderkoosnaampje.

Het boek is ingedeeld in drie overzichtelijke hoofdstukken; heenreis, Frankrijk en terugreis. En is geschreven in heldere beeldende taal, met gelukkig niet te veel woordspelingen. De schrijver legt open eindjes die later in het boek dan verder gaan. Kleine stiekeme verhaallijntjes die uiteindelijk bij elkaar komen en je doen glimlachen. Hier en daar refereert de schrijver aan scenes uit films en tv om het verhaal nog verder in te kleuren. Als lezer ben je dus echt mee op vakantie.

De vertelling is een feest der herkenning, maar geeft ook aanleiding voor irritatie. Omdat dit boek gaat over de relatie tussen een volwassen kind en zijn ouders. En hoe die rollen niet zijn meegegroeid naar de volwassenheid. Er is ook humor. De schrijver vlecht op humoristische wijze verrassende merkwaardigheden binnen dit gezin door het verhaal heen. Het gaat dus ook over merkwaardige relatierituelen. En over liefdesverdriet.

Naast het volwassen kind, zijn ouders en zijn ex is er nog een belangrijke interessante persoon in het boek. Een vriendin met een gezin. Zij geeft onze hoofdpersoon steun en goede raad?

Het is een eenvoudige vertelling. Slechts 157 pagina’s. Heerlijk om op een zonnige middag aan het zwembad op vakantie te lezen. Voor velen zal dit boek een feest der herkenning zijn.

Na het lezen van deze vertelling kan je bovendien heerlijk fantaseren hoe het verder loopt. Schrijver zou met deze personages een volgend boek kunnen schrijven.

Dit boek krijgt 4 sterren. Het leest lekker. Ik denk aan Fruittella. Er is herkenning, ergernis, kromme tenen, ieieuw, medelijden, lachen. Kortom, het boek weet verschillende emoties los te maken.