Hindeloper Ruitjesdrop

Meteen op de eerste pagina maken we kennis met Ruben Linnik, kunstenaar en vader van Noor en Max. Hij heeft ze iets belangrijks mee te delen. Dit doet hij groots en meeslepend, met een vleug heimwee naar het jonge gezin dat hij ooit met Eva en de kinderen vormde.
Ruben denkt veel na over hoe het ooit was, over de scheiding en over zijn werk. In zijn auto staat het dashboardklokje een uur voor. Heeft hij haast? Kan hij moeilijk in het nu leven? Of weet hij gewoon niet hoe hij het klokje moet aanpassen naar wintertijd? In dat dashboardkastje vinden we ook Hindeloper Ruitjesdrop, saved for a special occasion.

Rust en ruimte zocht en vond hij in het dijkhuis ergens tussen Deventer en Zwolle. Dit gaf hem de mogelijkheid ook weer groots en meeslepend en veel te werken.

Zijn zoon Max en zijn dochter Noor zijn duidelijk kinderen van deze tijd. Zij vermaken zich met Instagram en Second Love en praten in termen als herinneringen maken. Eten graag vegan en drinken havermelk in hun koffie. Dit geeft ook aan dat het boek in 2018 speelt.

Naast zijn gezin maken we kennis met oude studiegenoten en hun sociale schil. Zij gaan in het verhaal een belangrijke rol spelen. Waarbij toeval meespeelt.

Het boek leest lekker en is in vijf heldere delen opgedeeld. De schrijfstijl van Nieuwenhuis trekt je in het boek. Je hoort ziet en ruikt als lezer alles. Het verhaal ontrolt zich en wordt steeds meer, groter en chaotischer. Hier en daar te veel slapstick. En hier en daar te ongeloofwaardig. Maar uiteindelijk schrijft Nieuwenhuis het verhaal mooi rond. Helemaal aan het eind passen de verschillende puzzelstukjes in elkaar.
Nadat je het boek gelezen hebt begrijp je de passende omslagillustratie en begrijp je de achterflaptekst. Ook pas dan zijn de motto’s voorin het boek verklaard.