Groter dan de hemel

In Groter dan de hemel volgen we twee mensen die elk op hun manier proberen om opnieuw grip te krijgen op het leven. De 42-jarige Elsa worstelt met het verlies van haar vader en slaagt er maar niet in dat verlies een plaats te geven. Vincent Privat, een succesvolle romanschrijver, zit gevangen in een depressie en voelt zich leeg en richtingloos. Beiden zoeken hulp en belanden bij dezelfde psychiater. Omdat Vincents afspraak telkens na die van Elsa valt, is een ontmoeting slechts een kwestie van tijd. Wat begint in een wachtzaal, groeit langzaam uit tot een bijzondere connectie tussen twee beschadigde zielen.

Virginie Grimaldi ken ik van het prachtige Onder de sterren, een roman die me diep wist te raken. Met hoge verwachtingen begon ik aan dit boek. Hoewel Groter dan de hemel me net iets minder wist te beroeren dan zijn voorganger, is het opnieuw een warme, betekenisvolle roman die zeker indruk maakt.

Het verhaal is bijzonder sterk opgebouwd. Virginie Grimaldi wisselt af tussen hoofdstukken in het ik-perspectief van Elsa en Vincent – in feite hun monologen tijdens de therapiesessies – en hoofdstukken waarin hun ontmoetingen buiten de spreekkamer beschreven worden.

Die afwisseling geeft het verhaal dynamiek. In de monologen krijgen we zicht op hun innerlijke worstelingen: hun verdriet, hun gemis, hun kwetsbaarheid. Toch voelde ik daar soms enige afstand, vooral bij Vincent. Zijn emoties bleven voor mij net iets te veel onder de oppervlakte, waardoor zijn verhaal me minder raakte dan dat van Elsa.

Daar tegenover staan de scènes waarin Elsa en Vincent elkaar buiten de therapie ontmoeten. Die vond ik heerlijk om te lezen. Hun interacties zijn warm, levendig en vol fijne humor en zelfspot. De manier waarop hun band langzaam groeit voelt authentiek en natuurlijk aan.

Virginie Grimaldi staat bekend om haar vermogen om zware thema’s toegankelijk en menselijk te brengen, en dat doet ze ook hier. Het is een verhaal over rouw & verlies, mentale gezondheid, (onvoorwaardelijke) liefde, het verwerken van trauma, de impact van familiebanden.
Ze doet dit met respect, warmte en een vleugje lichtheid, zonder de ernst van de onderwerpen te minimaliseren.

Groter dan de hemel is een mooie, gevoelige roman over twee mensen die leren dat je niet altijd sterk hoeft te zijn en dat je soms iemand anders nodig hebt om opnieuw vooruit te kunnen. Het boek is misschien minder intens dan Onder de sterren, maar het bevat voldoende diepgang en emotie om te blijven nazinderen. Een verhaal dat herinnert aan wat echt telt: verbinding, liefde en het lef om opnieuw te beginnen.