Tot tranen geroerd

Oh oh oh, Taylor Jenkins Reid doet het weer! Ze zet weer zulke mooie, herkenbare, menselijke en krachtige personages neer.

Eerlijk is eerlijk, deze keer kostte het wat tijd en moeite om in het verhaal te komen. Misschien lag dat aan de setting. NASA, de wereld van astronauten is mij onbekend. Dit in tegenstelling tot Daisy Jones en The Six, wat zich afspeelt in de muziekwereld en De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo, wat zich afspeelt in de filmwereld. Maar gaandeweg wordt de lezer gewoon gegrepen door het verhaal, door de schrijfstijl, door de personages. En niet zomaar gegrepen maar ingepakt, tot tranen bewogen.

Waar gaat het dan over? Over de nerd Joan die het in 1980 lukt om in het opleidingsprogramma van NASA te komen. Over haar liefde voor haar nichtje Frances. Over Vanessa, Griff, Lydia, Hank, Donna, Steve, Helen, de hechte vriendschappen die ontstaan, de liefde die van de pagina spat. En de spanning van ruimtevlucht, de voorbereidingen voor een lancering, de opofferingen maar ook de euforie. Over alles wensen, maar niet alles kunnen krijgen. Over familie. En dan is het ook nog een regenboogboek. Over de dappere, of is het moedige, Joan.

"Dapper is niet bang zijn voor iets waar anderen wel bang voor zijn. Moedig is bang zijn, maar genoeg kracht vinden om het toch te doen"

Een dikke 5 sterren is hierop zijn plaats.