Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Heftig verhaal dat je aan het denken zet.

Marja Legius 15 september 2016
Het boek Schuim der aarde is verdeeld in hoofdstukken met de titels De stad (Elisabeth), De Berg (Lucy) en De Sertao/Het strand/De berg (Anjo). Door deze indeling is het meteen duidelijk welke van de drie verhaallijnen zich afspeelt in het betreffende hoofdstuk.
De eerste en tevens de belangrijkste verhaallijn wordt in de ik-vorm verteld door Anjo. Een kind dat als uitgestotene samen met andere kinderen en 2 volwassenen leeft op de droge vlaktes van Brazilië, de Sertao. Zij zijn in hun bestaan geheel afhankelijk van de gunsten van “de wijven” en hun klanten die hen af en toe bezoeken en de kinderen moeten de grillen van hen en de 2 volwassenen Negro en Chico doorstaan. Hun bestaan is uitzichtloos maar na een verschrikkelijk drama weet Anjo te ontsnappen. Hij probeert op het strand te overleven en komt later in het verhaal ook nog op de berg terecht.
Op de berg woont Lucy die zich prostitueert. Over haar leven gaat de tweede verhaallijn. Zij heeft als jong meisje een kind afgestaan aan Maria die kinderen verkoopt.
Elisabeth woont in de stad en heeft net als haar man een goede functie bij de politie. Doordat het haar niet lukt zwanger te worden besluit ze via haar huishoudster een kind van de berg te kopen.

De locaties zijn zo goed beschreven dat je jezelf ook echt op deze plek waant.

In het verhaal gebeuren dingen die zo grof en vulgair zijn dat je het boek af en toe gewoon even moet wegleggen om alle gebeurtenissen even te laten bezinken Desondanks is de schrijfstijl ontzettend mooi, beeldend en zelfs poëtisch te noemen en met respect voor de slachtoffers geschreven. En is dan ook nergens echt rauw of wreed te noemen Deze schrijfstijl is dan ook de absolute kracht van dit verhaal. Door het taalgebruik wordt je tot op je ziel geraakt door de dingen die gebeuren.
Het laatste hoofdstuk lijkt geheel los te staan van het boek maar daardoor wordt je wel aan het denken gezet waarom dit hoofdstuk aan het verhaal is toegevoegd door de auteur.
Het gehele verhaal roept ontzettend veel emoties op en houdt je gedachten bezig over alle gebeurtenissen. Over de gemiste kansen, keuzes die gemaakt worden in het leven. Wel of geen spijt hebben van of wroeging hebben over deze keuzes. Over de ongelijkheid in het leven. Over hoe te overleven en wat dat met je doet en hoe je erdoor wordt gevormd. Over wie er nu tot de echte onderlaag, het schuim der aarde, behoort . En op al deze vragen blijf je nog nadenken lang nadat je het boek hebt dichtgeslagen want een antwoord op die vraag blijkt niet zo simpel maar veel complexer te liggen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Marja Legius