Lezersrecensie
Deze vrouwen mogen niet vergeten worden
Korte inhoud
De 20-jarige Frances “Frankie” McGrath gaat als Amerikaanse onervaren verpleegkundige werken in Vietnam ten tijde van de Vietnamoorlog. Door alles wat ze daar meemaakt wordt ze snel een goede, toegewijde verpleegkundige maar loopt ook trauma’s op die haar verdere leven zullen bepalen. Ook zal ze de haar aangeleerde normen en waarden los moeten laten en offers moeten brengen om te kunnen overleven in de jungle.
Nadat ze terugkeert na haar missie in Amerika is de wereld veranderd en is de mening van de Amerikaanse burger over de oorlog met Vietnam veranderd. Wat haar absoluut geen heldenstatus oplevert. Als dan ook nog ontkend wordt dat er geen vrouwen aan het front geweest zijn kan ze nergens terecht voor hulp voor haar opgelopen trauma’s.
Het boek bestaat uit meerdere delen. Het eerste deel is de periode dat de jonge Frankie naar Vietnam gaat en haar terugkeer naar huis. De tweede periode beslaat de jaren na terugkomst van Frankie in Amerika en de verwerking van de opgelopen trauma’s. Het laatste kortere deel is in 1982 als het monument voor Vietnamveteranen in Washington DC onthuld wordt.
Mijn mening:
Door de schrijfstijl van deze auteur was ik gewoon in de oorlog in Vietnam en voelde de angst en hitte. Maar ook het kameraadschap en het niet willen opgeven. Dit verhaal raakt je tot in je diepste wezen. De ontberingen, de opofferingen Het niet over de ontberingen en de oorlog mogen praten en de frustraties daarover. De onbegrepen woede. Maar ook de oprechte steun en vriendschap. Vaak in de vorm van brieven die de vriendinnen naar elkaar schreven die zo persoonlijk zijn en daardoor een verrijking van het verhaal. Alle emoties in dit verhaal komen binnen. En dat wordt versterkt door de muziekkeuze die beschreven wordt bij feestjes of in de auto. Je waant jezelf daardoor echt in deze periode.
Ik had voor dit verhaal nog helemaal geen kennis van De Vietnam oorlog of de reactie van de Amerikanen op de beslissingen die hun president nam in die tijd. Nauwelijks kennis van de hippie periode en de grote demonstraties in die tijd. Maar met het lezen van dit verhaal is me gelijk duidelijk hoe de wereld eruit zag in de jaren 60, 70. Daaruit blijkt dat de auteur veel research over deze periode gedaan heeft.
Het boek is geschreven voor de tienduizend vrouwen die in de Vietnam oorlog gestationeerd geweest zijn waarvan jaren ontkend werd dat er vrouwen waren in Vietnam om hen een stem en steun te geven en met dit boek heeft de auteur deze vrouwen de erkenning gegeven die ze verdiend hebben.
Dit verhaal heeft enorme indruk op met gemaakt zal me altijd bijblijven.
De 20-jarige Frances “Frankie” McGrath gaat als Amerikaanse onervaren verpleegkundige werken in Vietnam ten tijde van de Vietnamoorlog. Door alles wat ze daar meemaakt wordt ze snel een goede, toegewijde verpleegkundige maar loopt ook trauma’s op die haar verdere leven zullen bepalen. Ook zal ze de haar aangeleerde normen en waarden los moeten laten en offers moeten brengen om te kunnen overleven in de jungle.
Nadat ze terugkeert na haar missie in Amerika is de wereld veranderd en is de mening van de Amerikaanse burger over de oorlog met Vietnam veranderd. Wat haar absoluut geen heldenstatus oplevert. Als dan ook nog ontkend wordt dat er geen vrouwen aan het front geweest zijn kan ze nergens terecht voor hulp voor haar opgelopen trauma’s.
Het boek bestaat uit meerdere delen. Het eerste deel is de periode dat de jonge Frankie naar Vietnam gaat en haar terugkeer naar huis. De tweede periode beslaat de jaren na terugkomst van Frankie in Amerika en de verwerking van de opgelopen trauma’s. Het laatste kortere deel is in 1982 als het monument voor Vietnamveteranen in Washington DC onthuld wordt.
Mijn mening:
Door de schrijfstijl van deze auteur was ik gewoon in de oorlog in Vietnam en voelde de angst en hitte. Maar ook het kameraadschap en het niet willen opgeven. Dit verhaal raakt je tot in je diepste wezen. De ontberingen, de opofferingen Het niet over de ontberingen en de oorlog mogen praten en de frustraties daarover. De onbegrepen woede. Maar ook de oprechte steun en vriendschap. Vaak in de vorm van brieven die de vriendinnen naar elkaar schreven die zo persoonlijk zijn en daardoor een verrijking van het verhaal. Alle emoties in dit verhaal komen binnen. En dat wordt versterkt door de muziekkeuze die beschreven wordt bij feestjes of in de auto. Je waant jezelf daardoor echt in deze periode.
Ik had voor dit verhaal nog helemaal geen kennis van De Vietnam oorlog of de reactie van de Amerikanen op de beslissingen die hun president nam in die tijd. Nauwelijks kennis van de hippie periode en de grote demonstraties in die tijd. Maar met het lezen van dit verhaal is me gelijk duidelijk hoe de wereld eruit zag in de jaren 60, 70. Daaruit blijkt dat de auteur veel research over deze periode gedaan heeft.
Het boek is geschreven voor de tienduizend vrouwen die in de Vietnam oorlog gestationeerd geweest zijn waarvan jaren ontkend werd dat er vrouwen waren in Vietnam om hen een stem en steun te geven en met dit boek heeft de auteur deze vrouwen de erkenning gegeven die ze verdiend hebben.
Dit verhaal heeft enorme indruk op met gemaakt zal me altijd bijblijven.
1
Reageer op deze recensie
