Ik kijk uit naar haar volgende

Ik woonde een maand in een geleende huisje in de Mercatorbuurt. In die maand is een schrijfster uit de naastgelegen Kolenkitbuurt bekend en nog bekender geworden. Het is Lale Gül. Zij heeft een boek geschreven, ‘Ik ga leven’.

Inhoud
Het boek van Lale Gul schetst een verontrustend beeld van het leven van een Turks gezin in Amsterdam.
Verontrustend, vanwege het enorme verschil tussen hun cultuur en die van de meeste Nederlanders. Verontrustend ook omdat de familie het voor hun kinderen, en dan met name voor de meisjes, bijna onmogelijk maakt om hun eigen keuzes te maken. Een confronterend boek!
Lale Gül vertelt heel veel: veel wetenswaardigheden over het leven van een Turks gezin, haar mening over politiek, passages over haar zelf.
Op basis van de commotie over het boek had ik veel ongezouten islamkritiek verwacht. Maar ik vond nuance en humor. Zo laat Gül Allah in haar boek zeggen: ‘Mijn ­religie is als Frankrijk, waarvan men zegt dat het zo jammer is dat er Fransen wonen.’

Vorm
Leuk is dat Gül een heel eigen schrijfstijl heeft, met soms straattaal en soms juist weer lange zinnen en moeilijke woorden. Er staan ook enkele gedichten in het boek. Ik heb diverse citaten genoteerd omdat ik ze zo mooi vond. Een voorbeeld: ‘Zij hangt haar mantel graag naar de wind en ik ben voor haar de luis in de pels, want alleen mezelf en niemand anders zie ik als de maat der dingen’. Dit zegt Lale over haar moeder en over zichzelf.
Het boek heeft literaire kwaliteiten. Er staan ook opvallend veel taalfouten in! Een voorbeeldje: ‘het Midden-Oosten en diens mensen’.

Sterren
Vier sterren. Met name voor haar lef en de originaliteit van haar taal. Ik zal Gul’s volgende boek zeker lezen.