De toekomstkinderen van nu

Na Roelof Broekman’s succesvolle Partycrash verscheen eind vorig jaar van zijn hand: Braincrash, dat zich richt op de toekomst van de kinderen van nu. En dan met name kinderen die theoretisch onderwijs volgen (vwo/gymnasium). Waarom zijn vooral deze kinderen representatief voor zijn boek? ‘Omdat ik vermoed dat we anders met ze om moeten gaan dan we nu doen, want misschien is het wel zo dat ze helemaal niet goed doorhebben hoe ze worden gestuurd en beïnvloed’, aldus Broekman. De vraag waarom dit niet zou gelden voor andere studenten dringt zich op en blijft onbeantwoord.  

Braincrash bestaat uit drie delen. In het eerste deel wordt gesproken over Partycrash, krijgt de lezer een korte schets over de inhoud hiervan en wordt het succes van dit boek met ons gedeeld. Broekman vertelt over zijn eigen jeugd met turbulente schoolcarrière en zijn ontdekking dat hij wel kon genieten van kunst, muziek en literatuur. Met in ons achterhoofd zijn pleidooi voor afschaffing van het klassieke leersysteem en invoeren van socialisatielessen en meditatie, zou het mooi zijn de focus op alle onderwijsniveaus te leggen en niet slechts op vwo en gymnasium. Los daarvan is zijn idee briljant. Verder gaat het eerste deel over jongeren en de snelle technologische ontwikkelingen en hun verslaving aan het internet. Waarin hij de krachtige woorden spreekt: ‘ … maar die moderniteit vraagt meer dan ooit om een actieve menshouding, een houding die de menselijkheid bewaakt.’  Waarna hij voorstelt om kinderen hun interne belevingswereld te laten voelen en onderzoeken.  

Het tweede deel bevat vier dialogen met middelbare scholieren van het vwo en gymnasium. Gesprekken van kinderen van nu zou je als een welkome afwisseling kunnen zien, of als opvulling. De meerwaarde valt te betwisten.  

In het derde deel overtreft Broekman zichzelf. Hier weliswaar enige herhaling van voorgaande teksten, maar actuele dreigingen en praktische waarschuwingen met oplossingen voeren de boventoon. Hier gaat het over hoe de mens eenvoudig te manipuleren is en denkt vrij te zijn. Hij waarschuwt voor de dominante bedrijven en ontwikkelingen waar we nauwelijks meer om heen kunnen: de banken, de farmaceutische industrie, maar ook Amazon, Netflix, Starbucks en de sociale media. Kinderen zo vroeg mogelijk verslaafd maken is de inzet van big business die rijker en rijker wordt, terwijl wij armer en armer worden, zowel geestelijk als in onze portemonnee. Broekman introduceert een nieuw schoolsysteem; een fantastisch plan, goed uitvoerbaar, echter nu nog een utopie.  

In Braincrash, als je kop uit elkaar knalt van het aanbod, wordt de lezer aan het denken gezet. En dit is wat Broekman minimaal wil bereiken. Hij neemt geen blad voor de mond en schrijft lekker vlot. Hij heeft zijn gedachten op papier gezet, soms wat rommelig maar zeer actueel. Enigszins storend is de promotie voor zijn boek Partycrash, wat weinig toevoegt aan dit geheel.