Een houvast voor velen

‘P wil drinken, ik regel meteen een drankje. P wil voetbal kijken, ik zapp naar de juiste zender. P wil knuffelen, ik ben de knuffelbeer. Als een ware kameleon pas ik me aan. Vraagt de situatie oranje, dan ben ik oranje. Vraagt de situatie paars, dan is het paars. Geel. Oranje. Rood. Groen. Blauw. Alle kleuren passeren. Moeiteloos verander ik mee.’


Auteur en illustratrice Denise Hagmeijer (1981) heeft een aaneenschakeling van klachten overwonnen. Zij leed aan complex trauma (c-PTSS), codependentie en relatieverslaving. Een c-PTSS of complex trauma kun je ontwikkelen wanneer je langdurig en ernstig werd getraumatiseerd op jonge leeftijd. Codependentie is een Engelse term en betekent letterlijk mede-afhankelijkheid, een psychische aandoening waarbij iemand zijn eigenwaarde totaal afhankelijk maakt van de bevestiging van de ander. Bij een relatieverslaving blijf je veelal vastzitten in een liefdesrelatie terwijl je weet dat deze ongezond is. Middels columns geeft zij de lezer een inkijkje in haar dagelijkse leven. En dat leven gaat niet over rozen.

Het boekomslag is somber en donker, echter met een lachende hoofdpersoon. Dit schetst precies het doel van De Duikelaar dat als ondertitel heeft Omgaan met codependentie, narcisme, relatieverslaving en complex trauma in de praktijk.

Het boek begint met beknopte uitleg over narcistisch ouderschap, complex trauma (en onveilige jeugd), codependentie en relatieverslaving. Er wordt uitgelegd wat het is, hoe het ontstaat, wat de symptomen zijn en wat de overeenkomsten en gelijkenissen zijn. Gevolgd door 40 korte verhalen met grappige, eenvoudige zwart-wit illustraties gemaakt door de auteur zelf. We lezen onder andere over haar angsten en onzekerheden, hoe ze grenzen gaat stellen, maar vooral over haar enorme kracht en ontwikkeling.

Hagmeijer verstaat de kunst om met een flinke dosis humor overweldigende situaties en dito emoties weer te geven. Je voelt haar worsteling, angst en verdriet en tegelijkertijd tovert het lezen een lach op je gezicht. Deze vaardigheid maakt dat het een toegankelijk boek is geworden over diepe trauma’s waarbij de lezer herkenning kan vinden, zonder dat het zware kost wordt. Hagmeijer maakt gebruik van korte, krachtige zinnen en soms van metaforen. Ze spaart zichzelf niet en stelt zich kwetsbaar op. Dit is zo’n boek waarbij je aan het eind de auteur in je armen wil sluiten.