De waarheid is ook maar een verhaal

Dat de waarheid uiteindelijk altijd eindigt in een verhaal, toont Margaret Atwood aan in Alias Grace. Atwood heeft deze roman gebaseerd op feitelijke gebeurtenissen. De zestienjarige Grace Marks raakt in 1843 betrokken bij de moord op haar baas en zijn huishoudster. De moord raakt bekend in heel Canada en de rol van Grace blijft onduidelijk. Ze wordt veroordeeld tot de doodstraf, later wordt die straf omgezet in levenslange gevangenisstraf.
Zover de feiten, Atwood vult deze aan met fictieve personen en gebeurtenissen om de belangrijke rol van verhalen in ons leven te benadrukken. Simon Jordan is de fictieve psychiater, die met Grace gesprekken aangaat in de hoop dat hij wel in staat is om de waarheid te achterhalen. Grace is zich hiervan bewust.
Atwood neemt ons mee in Grace’s gedachtegang, dat is een van de sterkste punten van het boek. Je weet als lezer dat je de waarheid niet te horen krijgt, maar een zeer geloofwaardig verhaal. Atwood maakt ook aannemelijk waarom je de waarheid nooit kan achterhalen via Grace: “when you are in the middle of a story it isn’t a story at all but only a confusion….It’s only afterwards that it becomes like a story at all. When you are telling it, to yourself or to someone else”.
Het verhaal als thema laat Atwood op verschillende manieren terugkomen, soms opvallend, soms wat verstopt. Grace gelooft in God, maar als een predikant een preek houdt, die ze niet kan verenigen met haar situatie, dan beschouwt ze het ook als een verhaal en niet als waarheid. Iemand als Jeremiah, de venter, verdient zijn geld aan het vertellen van verhalen en leugens.
Het boek is in een heel prettig ritme geschreven. Tussen de verschillende hoofdstukken zijn onder meer delen uit de processtukken opgenomen. Daarnaast volgen zinnen elkaar in een hele mooie opmaat elkaar op: “Soon it will be daybreak. Soon the day will break. I can’t stop it from breaking in the same way it always does, and then from lying there broken;” Het maakt dat je als lezer door wil blijven lezen, het boek wordt nergens eentonig.
Het einde is het enige minpuntje, tenzij Atwood je als lezer duidelijk wil maken dat je een verhaal aan het lezen bent, Vanuit dat standpunt gezien zou het een heel geslaagd einde zijn.
Kortom een zeer goed geschreven boek, waar je als lezer van gaat genieten en je aanzet tot nadenken. 5 sterren.