Eigen regie in een kwetsbaar bestaan

Wat een mooi boek over de laatste fase van het leven. Het verhaal zet je aan het denken over eigen regie, familiebanden, de relatie tussen ouders en hun kinderen en de kracht van herinneringen.

Ik heb dit boek geluisterd en voorgelezen door Wilbert Gieske, die ook al de mooie leeftijd van 78 bereikt heeft, gaf het me een extra dimensie. Het verhaal van Bo die op leeftijd is en een schorre stem heeft die niet altijd meer doet wat hij wil vertelt door een wat meer doorleefde stem werkte heel goed.

Je leest over de laatste fase in het leven van Bo. Zijn vrouw is dement en woont in een verpleeghuis. Zelf woont hij nog thuis, maar hij heeft veel thuiszorgmomenten nodig om de dag door te komen. Toch probeert hij zo zelfstandig mogelijk te zijn, want zijn zoon lijkt te willen besluiten dat zijn hond Sixten weg moet. Bo loopt moeizaam en kan hem niet goed meer uitlaten. Bo vindt dat de thuiszorg er prima voor mag kiezen om hem niet te douchen en in plaats daarvan even met Sixten te lopen.

Tegelijkertijd merk je als lezer dat Bo misschien toch ook vaker verward is dan hij zelf wil laten merken. Lisa Ridzén heeft de binnenwereld van Bo heel dichtbij gebracht door vanuit ik-perspectief te schrijven en is er enorm goed in geslaagd om een realistische beeld te geven van een oude man wiens brein hem langzaam toch ook wat in de steek begint te laten.

Het boek is geschreven alsof Bo tegen zijn vrouw Frederika aan het praten is. Hij vertelt over heden en verleden en hoe bepaalde gebeurtenissen hem/hen heb(ben) gemaakt tot wie ze nu zijn. Het resultaat is een waardevolle en originele roman die ik zeker kan aanraden. Waarbij ik wel wil meegeven dat tissues klaarleggen voor het laatste hoofdstuk geen kwaad kan.