Lezersrecensie
Geen woord te veel
4-4,5
Wat een sterk debuut!
In de bessenplukkers lees je wisselend uit het perspectief van Norma en van Joe. Norma groeit op in een donker en stil gezin onder de deken van verdriet rondom eerdere doodgeboren kinderen van haar ouders, terwijl Joe op zesjarige leeftijd zijn zusje verliest als ze vermist raakt terwijl ze met hun gezin in Maine zijn om te werken in de bessenpluk.
Joe geeft zichzelf de schuld, evenals de wereld en ontwikkelt een woede in zich die veel kapot maakt wat hem lief is. We treffen hem op zijn sterfbed wanneer hij terugkijkt op zijn leven, op de fouten en de schatten die het leven hem gaf.
Norma volg je de andere kant op. Het perspectief wordt continu verteld door Norma uit het heden, maar ze vertelt chronologisch. Een leven van stilte, van gemis, maar ook van liefde (in diverse uitingsvormen).
Amanda Peters zoog me met haar debuut direct het verhaal in. Ze heeft een toegankelijke en meeslepende stijl waarmee ze je aan het boek gekluisterd houdt. Bovendien heeft ze heel mooi de stemmen voor haar twee vertellers gevonden en binnen die perspectieven ook weer voor de andere personages.
Peters schrijft levendig en vol empathie, zonder dat het gezapig of langdradig is. Diverse thema's worden zonder omwegen benoemd. Ze houdt haar personages realistisch, met hun goede en mindere eigenschappen, maar weet gevoel achter gedrag aannemelijk en invoelbaar te maken.
Soms dwarrelt er een mooi inzicht voorbij, maar nergens is het mooie zinnen maken om het mooie zinnen maken of overdreven wijs doen. Er staat wat mij betreft geen woord te veel.
Toch maakt het perspectief dat het voor mij net geen vijfsterrenboek. Doordat in beide gevallen geschreven is vanuit de Joe en Norma uit het heden en dus een beetje een 'alwetende verteller' is, haalde het net wat spanning uit het verhaal. Het is zeker niet zo dat ik niet door wilde lezen, want ik pakte dit boek ieder vrij moment op en ook al was het maar 5 minuten ik zat er gelijk weer in, maar de spanning voor het plot was net wat minder.
Maar goed, het is detailwerk. Ik heb absoluut genoten van dit debuut en kijk ernaar uit om meer van deze auteur te lezen!
Bovendien ga ik nog even kijken of ik wat interviews met Peters over het boek kan opsnorren, want ze geeft in het dankwoord aan dat het verhaal (deels) gebaseerd is op het verhaal van een familielid en daar ben ik nu ook erg benieuwd naar!
Wat een sterk debuut!
In de bessenplukkers lees je wisselend uit het perspectief van Norma en van Joe. Norma groeit op in een donker en stil gezin onder de deken van verdriet rondom eerdere doodgeboren kinderen van haar ouders, terwijl Joe op zesjarige leeftijd zijn zusje verliest als ze vermist raakt terwijl ze met hun gezin in Maine zijn om te werken in de bessenpluk.
Joe geeft zichzelf de schuld, evenals de wereld en ontwikkelt een woede in zich die veel kapot maakt wat hem lief is. We treffen hem op zijn sterfbed wanneer hij terugkijkt op zijn leven, op de fouten en de schatten die het leven hem gaf.
Norma volg je de andere kant op. Het perspectief wordt continu verteld door Norma uit het heden, maar ze vertelt chronologisch. Een leven van stilte, van gemis, maar ook van liefde (in diverse uitingsvormen).
Amanda Peters zoog me met haar debuut direct het verhaal in. Ze heeft een toegankelijke en meeslepende stijl waarmee ze je aan het boek gekluisterd houdt. Bovendien heeft ze heel mooi de stemmen voor haar twee vertellers gevonden en binnen die perspectieven ook weer voor de andere personages.
Peters schrijft levendig en vol empathie, zonder dat het gezapig of langdradig is. Diverse thema's worden zonder omwegen benoemd. Ze houdt haar personages realistisch, met hun goede en mindere eigenschappen, maar weet gevoel achter gedrag aannemelijk en invoelbaar te maken.
Soms dwarrelt er een mooi inzicht voorbij, maar nergens is het mooie zinnen maken om het mooie zinnen maken of overdreven wijs doen. Er staat wat mij betreft geen woord te veel.
Toch maakt het perspectief dat het voor mij net geen vijfsterrenboek. Doordat in beide gevallen geschreven is vanuit de Joe en Norma uit het heden en dus een beetje een 'alwetende verteller' is, haalde het net wat spanning uit het verhaal. Het is zeker niet zo dat ik niet door wilde lezen, want ik pakte dit boek ieder vrij moment op en ook al was het maar 5 minuten ik zat er gelijk weer in, maar de spanning voor het plot was net wat minder.
Maar goed, het is detailwerk. Ik heb absoluut genoten van dit debuut en kijk ernaar uit om meer van deze auteur te lezen!
Bovendien ga ik nog even kijken of ik wat interviews met Peters over het boek kan opsnorren, want ze geeft in het dankwoord aan dat het verhaal (deels) gebaseerd is op het verhaal van een familielid en daar ben ik nu ook erg benieuwd naar!
1
Reageer op deze recensie
