Thuiskomen bij jezelf en een thuis vinden bij een ander

3,5-4

Ik begon me hoge verwachtingen aan dit boek. Het werd immers aanbevolen voor de lezers van Mélissa da Costa, een auteur van wiens werk ik erg geniet. Daarom leek het me een fijn boek om even bij te komen van een nogal heftig boek dat ik hiervoor las.

Zodra ik begon te lezen, voldeed het boek wat dat betreft aan de verwachtingen. De zachtheid van een kreeft begint met François die een jonge vrouw vindt bij de rotsen aan zee in Bretagne. Dat sleepte me gelijk met een hoop vragen het verhaal in. Wie is ze? Waarom is ze daar? En waarom neemt François haar mee naar huis?

Laure Manel schrijft beeldend en heel vlot. Met korte hoofdstukken die afwisselend uit het perspectief van François dan weer Ella geschreven zijn, waardoor je als lezer al snel (veel sneller dan de personages) een beeld hebt van de gedachten en gevoelens van beide personages. Wat ik hierbij heel tof en knap vond, was het verschil in vertelstem dat Laure hanteerde. Taalgebruik, zinsbouw en nadruk binnen de tekst was echt heel anders voor François en Ella. Heel goed gedaan!

Qua plot bevatte het boek een iets groter deel romance dan ik verwacht had. Dat was op zich passend voor de manier waarop het contact zich ontwikkelde, maar ik vond het snel gaan en daardoor bijna zonde. Het nam aandacht weg van de psychologische ontwikkeling die wat mij betreft wat langer het hoofdonderwerp had mogen zijn.

Maar een gelaagd en mooi verhaal is het zeker en diepgang is wat dat betreft zeker niet ver verloren gegaan. In De zachtheid van een kreeft lees je hoe twee mensen met de nodige bagage langzaam ruimte innemen voor zichzelf, thuiskomen bij zichzelf en daarna bij de ander. Een verhaal zoals je iedereen zou gunnen; wat je ook hebt meegemaakt, ergens is iemand wiens aan elkaar gelijmde stukjes en rafelige randjes precies in die van jou passen en op hun plek vallen.