Lezersrecensie
Een liefdevolle en rake poëziebundel
Verstilde verte is een liefdevolle poëziebundel over een geliefde met dementie. De vrouw van Gert Lubberts heeft Alzheimer en woont in een verpleeghuis. Iedere middag zoekt hij haar op. In deze bundel beschrijft hij hoe hij haar ziet, haar beleving ervaart en hoe hij deze tijd zelf ervaart. De bundel bevat gedichten afgewisseld met stukjes uit de rapportages van het zorgteam en eigen overwegingen.
Het is een ode aan hun liefde geworden die in de kern weet te vatten hoe het is als je geliefde je langzaam ontglipt.
"je raakt
zo ver van huis, m'n lief
je bent
nog amper thuis, m'n lief"
Rauw en aangrijpend schrijft hij over de eenzaamheid als er geen licht van herkenning meer opgaat in de ogen van je geliefde. Maar ook over de kortstondige momenten dat dat er ineens wel weer even is.
"ja, onopgemerkt
maar echt en puur
weerschijn
van haar diepste zelf
in haar gezicht"
Geen maskers meer, geen woorden vaak, alleen nog handen die strelen en lippen die lippen raken. Een ode aan hoe hard en hoe puur liefde kan zijn.
Vooraf schrijft Lubberts: steeds als ik denk dat ik de ziekte ken, blijkt het een misverstand. Dat is een mooie samenvatting die het begeleiden van een ziekteproces bij een geliefde teweeg kan brengen denk ik en in de bundel zijn die verschillende facetten meegenomen. De gedichten bevatten liefde, verdriet, machteloosheid, echtheid en openbaringen. De stukken tussendoor hebben daarnaast een pleidooi; het op de barricade staan voor iemand die dat zelf niet meer kan.
Bedankt voor dit inkijkje in jullie hoofden, harten en levens, Gert!
Het is een ode aan hun liefde geworden die in de kern weet te vatten hoe het is als je geliefde je langzaam ontglipt.
"je raakt
zo ver van huis, m'n lief
je bent
nog amper thuis, m'n lief"
Rauw en aangrijpend schrijft hij over de eenzaamheid als er geen licht van herkenning meer opgaat in de ogen van je geliefde. Maar ook over de kortstondige momenten dat dat er ineens wel weer even is.
"ja, onopgemerkt
maar echt en puur
weerschijn
van haar diepste zelf
in haar gezicht"
Geen maskers meer, geen woorden vaak, alleen nog handen die strelen en lippen die lippen raken. Een ode aan hoe hard en hoe puur liefde kan zijn.
Vooraf schrijft Lubberts: steeds als ik denk dat ik de ziekte ken, blijkt het een misverstand. Dat is een mooie samenvatting die het begeleiden van een ziekteproces bij een geliefde teweeg kan brengen denk ik en in de bundel zijn die verschillende facetten meegenomen. De gedichten bevatten liefde, verdriet, machteloosheid, echtheid en openbaringen. De stukken tussendoor hebben daarnaast een pleidooi; het op de barricade staan voor iemand die dat zelf niet meer kan.
Bedankt voor dit inkijkje in jullie hoofden, harten en levens, Gert!
1
Reageer op deze recensie