Een intensieve leeservaring die ik niet had willen missen!

Wat een interessante leeservaring! Het boek zit talig heel knap in elkaar, is leerzaam en brengt een heel andere wereld dichtbij. Abi Daré heeft haar personage haar eigen taal gegeven. Ze beheerst het Engels aan het begin van het boek mondjesmaat en dat wordt overgebracht in geheel eigen, zij het ongrammaticale, zinsconstructies en vocabulaire. Dat maakte het geheel soms best intensief om te lezen, waardoor het verhaal minder meeslepend was.

Maar het zit zo goed in elkaar! Je leest de taal in ontwikkeling van Adunni, zonder dat het inboet aan intelligentie of scherpte van de observaties. Graag wil ik er een aantal met jullie delen:

- Ik doe mijn ogen dicht en er klimt opeens een herinnering in me naar boven: die keer dat ik vijf jaar oud ben en ik met
mama bij de waterval in Agan ben. Ik kan dat nu horen, het brullen en donderen van het water, en dat mama zoveel kriebeling krijgt van dat geluid dat ze haar handen in de waterstroom klappert en lacht. Maar ik zit op de bruine rotsen naast de waterval en kijk naar haar en ik ben bang, bang dat het water boos wordt en mij en mama opslokt. Als mijn mama mijn bang voelt, klimt ze omlaag van waar ze zit en trekt meop mijn voeten en duwt mijn gezicht in haar zachte, natte buik. 'Adunni, roept ze, 'niet bang zijn. Luister eens hoe mooi
het is, luister naar die muziek in het geluid!' Dus ik luister-luister tot mijn oren een liedje horen in het geluid; duizend toeters blazen en honderd trommen bonzen. En danopeens is er geen bang meer en dan beginnen ik en mijn
mama te lachen en te dansen onder het water. p178

- Allemaal praten we anders omdat we allemaal een andere opgroei hebben gehad, maar we begrijpen elkaar allemaal, als we gewoon de tijd nemen om te
luisteren. p220

- 'Waarom sluit jij jouw tanden op achter een ijzeren hekje?' p229 (Adunni als ze naar de beugel van Miss Tia vraagt)

Het meisje met de luidende stem vertelt het verhaal van Adunni. Ze is veertien als haar moeder overlijdt en haar vader haar uithuwelijkt aan een man uit haar dorp Ikati. Moeder had vader laten beloven dat hij Adunni haar school zal laten afmaken, maar hij verkoopt haar. Adunni's hart is gebroken. Ze wordt de derde vrouw van de man en heeft het ontzettend zwaar.

Gelukkig helpt de tweede vrouw van Morufu haar om het leven dragelijk te houden, maar dan slaat het noodlot toe. Adunni vlucht en komt in de hoofdstad Lagos terecht als huishoudster. Ook daar lijdt ze veel. Haar enige uitweg is een beurs voor bedienden onder de vijftien, maar daarvoor moet ze een opstel in het Engels schrijven...

Dit boek vertelt het verhaal van een meisje dat opgroeit in een wereld waar "meisjeskinderen" niets waard zijn. Toch houdt zij zich sterk en wanneer ze een vriendin vindt in Miss Tia, die duidelijk in een ander milieu is opgegroeid, staan ze zij aan zij. Miss Tia leert haar het mantra 'Morgen wordt beter dan vandaag' en daar probeert Adunni ondanks alles naar te leven.

Een verhaal over kracht, vriendschap, alle mooie en lelijke kanten van het leven in Nigeria en eigenlijk alle landen die gekolonialiseerd zijn geweest, over corruptie, mishandeling en klassenverschillen, maar ook over hoop, een nieuwe toekomst en kleine daden die het verschil maken.

Het is een intensief boek om te lezen, maar absoluut de moeite waard!