First, do no harm

Al een aantal jaar hoor en lees ik de verhalen van Sander de Hosson. Toch was het er nog niet van gekomen om zijn boek te lezen, tot nu.

En wat ben ik blij dat ik het tegenkwam op Storytel in mijn zoektocht naar een nieuw boek om te luisteren. Met kracht, compassie, empathie, mooie woorden en beschrijvingen van nog mooiere daden vertelt Sander over palliatieve zorg en stervensbegeleiding.

Ik vond het soms hartverscheurend om te horen en heb bij zeker de helft van de verhalen met brok in mijn keel of zelfs tranen in mijn ogen geluisterd. Sander vertelt vol mededogen over de laatste levensfase van patiënten, vol vuur over zijn werk en dat van zijn collega's in de verpleging en met scherpe pen waar het falend beleid betreft.

In de loop van het boek vond ik dat een aantal aspecten wat veel herhaald werden. Vaak kleine dingen, zoals de uitleg dat morfine gegeven wordt om benauwdheid te verminderen/weg te nemen. Ik heb het nog niet uitgezocht, maar ik kan me zo voorstellen dat een deel van deze verhalen eerst los is verschenen en later voor het boek gebundeld is. Dit had qua samenstelling en redigeerwerk misschien net wat scherper gekund, maar de inhoud staat ontegenzeggelijk overeind.

Dit zijn de verhalen uit de zorg waar het echt om gaat. De medische wereld is niet alleen geneeskunde, maar evengoed ook stervenskunde. Zoals de uitspraak van Ambroise Paré waar Sander de Hosson naar leeft:

"Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, maar altijd troosten."