Lezersrecensie
Een hele goede tweede indruk
4-4,5
Ruim anderhalf jaar geleden las ik Het smelt. Dat boek en ik waren geen match. Het is zo naar dat ik het bijna niet kon lezen. Tegelijk met Het smelt kocht ik ook dit boek, maar daar durfde ik daarna lang niet aan te beginnen. Afgelopen week was het dan toch zo ver en pakte ik Ik ben er niet op.
Om gelijk goed te beginnen: daar had ik niet zo lang mee hoeven wachten. Dit boek, hoewel nog steeds een pittig onderwerp, hield wat mij betreft veel beter de balans tussen de psychologische beklemming en momenten die echt ver gingen. Die zitten er nog steeds in, maar het zijn er maar een paar en de situatiebeschrijvingen duren maar enkele pagina's.
Hierdoor kwam er wat mij betreft veel meer ruimte voor dat waar Lize Spit zo sterk in is: mentale gesteldheid vastleggen en de lezer meenemen in de beklemming en onheilspellendheid van iemand in je omgeving met een psychisch ingewikkelde ziekte met enge kanten.
De gekozen vorm waarin hoofdstukken in het verleden zich afwisselen met scènes uit de climax van het verhaal maken dat je al snel mee wordt genomen in het gespannen gevoel van Leo. Ze kan haar partner door de mentale ziekte die hem te pakken neemt niet vertrouwen en jij als lezer hebt al gauw hetzelfde. De paniek van de climaxscène sijpelt door het hele boek: van dicht aan de oppervlakte tot onderhuids schuift het in de hoofdstukken.
Het is door het onderwerp geen makkelijk boek om te lezen. Ik moest er regelmatig even uitstappen om niet helemaal in de wereld van Leo en Simon gezogen te worden. Tegelijkertijd is dit ook wat het boek zo sterk maakt in het tot leven brengen van een relatie met iemand met een psychische stoornis en de invloed die dat op jou en je relaties heeft.
Lize Spit schrijft scherp, met rake bewoordingen. Ze heeft het hart op de tong en neemt geen blad voor de mond. Dit leidt tot hele sterke inzichten, observaties en beschrijvingen. Ik eindig de recensie graag met een aantal van die zinnen:
"Hoop is de lucht die je door de feiten heen klopt omze iets lichter en draaglijker te maken, zodat je kuntblijven ademen, maar het is precies dat wat straks allemaal kan inzakken." (P129)
"Dokter Eenhoorn had me niet serieus genomen. Hij had me naar een onvermijdelijke vulkaanuitbarsting gestuurd met veertien zandzakjes." (P223)
Ruim anderhalf jaar geleden las ik Het smelt. Dat boek en ik waren geen match. Het is zo naar dat ik het bijna niet kon lezen. Tegelijk met Het smelt kocht ik ook dit boek, maar daar durfde ik daarna lang niet aan te beginnen. Afgelopen week was het dan toch zo ver en pakte ik Ik ben er niet op.
Om gelijk goed te beginnen: daar had ik niet zo lang mee hoeven wachten. Dit boek, hoewel nog steeds een pittig onderwerp, hield wat mij betreft veel beter de balans tussen de psychologische beklemming en momenten die echt ver gingen. Die zitten er nog steeds in, maar het zijn er maar een paar en de situatiebeschrijvingen duren maar enkele pagina's.
Hierdoor kwam er wat mij betreft veel meer ruimte voor dat waar Lize Spit zo sterk in is: mentale gesteldheid vastleggen en de lezer meenemen in de beklemming en onheilspellendheid van iemand in je omgeving met een psychisch ingewikkelde ziekte met enge kanten.
De gekozen vorm waarin hoofdstukken in het verleden zich afwisselen met scènes uit de climax van het verhaal maken dat je al snel mee wordt genomen in het gespannen gevoel van Leo. Ze kan haar partner door de mentale ziekte die hem te pakken neemt niet vertrouwen en jij als lezer hebt al gauw hetzelfde. De paniek van de climaxscène sijpelt door het hele boek: van dicht aan de oppervlakte tot onderhuids schuift het in de hoofdstukken.
Het is door het onderwerp geen makkelijk boek om te lezen. Ik moest er regelmatig even uitstappen om niet helemaal in de wereld van Leo en Simon gezogen te worden. Tegelijkertijd is dit ook wat het boek zo sterk maakt in het tot leven brengen van een relatie met iemand met een psychische stoornis en de invloed die dat op jou en je relaties heeft.
Lize Spit schrijft scherp, met rake bewoordingen. Ze heeft het hart op de tong en neemt geen blad voor de mond. Dit leidt tot hele sterke inzichten, observaties en beschrijvingen. Ik eindig de recensie graag met een aantal van die zinnen:
"Hoop is de lucht die je door de feiten heen klopt omze iets lichter en draaglijker te maken, zodat je kuntblijven ademen, maar het is precies dat wat straks allemaal kan inzakken." (P129)
"Dokter Eenhoorn had me niet serieus genomen. Hij had me naar een onvermijdelijke vulkaanuitbarsting gestuurd met veertien zandzakjes." (P223)
1
Reageer op deze recensie
