Moeilijk om te lezen, maar de moeite waard!

3,5-4

Jaren geleden las ik De zoon van de verhalenverteller en daar was ik erg van onder de indruk. Toen ik dit boek tweedehands ergens tegenkwam, nam ik het dan ook direct mee. Toch duurde het lang voor ik eraan begon. Ik was bang dat het een moeilijk boek zou zijn, dat het tegen zou vallen...

Nu ik het dan toch gelezen heb, kan ik zeggen: dat deed het ook en tegelijkertijd vond ik het een erg mooi boek. Wanneer aan het einde alle puzzelstukken in elkaar zijn gevallen, kan ik niet anders dan zeggen dat het een bijzonder en aangrijpend boek is dat fenomenaal is in het meenemen van de lezer in de versplinterde herinneringen van iemand die na de burgeroorlog terugkomt in Beiroet. Het blijkt verre van stabiel gebied te zijn en Amin maakt een hoop mee, maar tegelijkertijd maakt hij geen deel uit van het collectieve geheugen t.a.v. de verschrikkingen van de burgeroorlog.

Dit boek is een indrukwekkend portret van iemand die zijn weg moet vinden in zijn verwoeste thuis zonder die verwoesting zelf te hebben meegemaakt, er ondertussen alsnog middenin belandt en moet navigeren tussen explosieve spanningen en een getraumatiseerde bevolking.

Het boek is geschreven in een ik-perspectief en wordt verteld door Amin. Hij tekent vanuit de Arabische lente zijn herinneringen op aan de tijd 1990-2006. Dit gaat zoals herinneringen gaan: van de hak op de tak. Dat maakt het zeker geen makkelijk boek om te lezen. Ik miste context en kon het regelmatig even niet volgen. Meermaals moest ik bladzijden opnieuw lezen om de rode draad weer ergens te vinden. Hoe meer herinneringen je leest/hoe verder je in het boek bent, hoe makkelijker het wordt, maar zeker de eerste helft is doorzetten.

Het lezen van dit boek ging dan ook een stuk langzamer dan mijn normale leestempo. Ik moest namelijk ook wel zorgen dat ik echt gefocust aan het lezen was, dus even lezen voor het slapen was er niet echt bij.

Toch ben ik zeker blij dat ik het boek gelezen heb. Het is aangrijpend en brengt een belevingswereld die, gelukkig, ver van me af staat dichtbij. Jarawan slaagt erin om het boek begrijpelijk te maken voor iemand die niet zo bekend is met de conflicten in het midden-oosten en zorgt voor een sterke verbinding met Amin waardoor ik ook toen het lezen pittig was wel wilde blijven lezen.