Zo mooi!

Wat een prachtig, kwetsbaar boekje is dit! En wat jammer dat Paul van Vliet is overleden tijdens het proces. Het maakt dit boek "uit het leven gegrepen", fragmenten van hun levens en gedachten.

Zowel Paul als Claudia schrijven met zo'n gemak, zo'n pure eerlijkheid en de humor die we van ze kennen. Ze schrijven naar elkaar in het bewustzijn dat publiek dit gaat lezen, waardoor je je als lezer ook aangesproken voelt in de brieven. Dat geeft zo'n leuke lading aan hun verhalen!

Omdat Paul overleed, is het een minder afgerond geheel geworden dan ze misschien in eerste instantie hadden gewild. Dat maakt het heel echt en het heeft me daardoor misschien soms nog wel meer geraakt. Toch ergerde ik me soms ook. Omdat onderwerpen werden aangeraakt, maar daarna niet meer terugkwamen en je als lezer met open eindjes blijft zitten.

Maar toen riep ik mezelf tot de orde: als je wil lezen over hun gedachten en hun vriendschap is dit precies wat het weerspiegelt. Jij vindt dit als lezer misschien vervelend, moet je je even bedenken hoe het voor hen moet zijn geweest dat een nare ziekte zomaar een stok voor hun briefwisseling stak!

En dan voel ik me weer vereerd dat ik het überhaupt mag lezen, ervan mag genieten en ervan kan leren. Dank Claudia, Paul en uitgeverij Balans dat dit boekje er (toch) is!

Tijdens het lezen heb ik prachtige zinnen van beiden overgenomen en daar wil ik nu graag mee afsluiten:

"Je had een heel leven achter je. En ik had er nog veel meer van willen horen." (p.10)

"[...] dan wordt Het Grote Lachnummer in stilte beluisterd." (p.105)