Intense roman met heftige onderwerpen

TW: narcisme, gewelddadige seks, ongezond eetgedrag, automutilatie

Pfoe, wat een heftig boek is dit! Ik kreeg het bijna niet uitgelezen. Dat is niet omdat Irene Wiersma slecht zou schrijven. Ze heeft een goede vertelstem gevonden voor hoofdpersonage Kirsten. Het is oprecht en invoelbaar (ondanks dat ik me gelukkig niets bij haar gemoedstoestand en leven voor kan stellen).

Bovendien bleef het vlot lezen, ondanks dat ik de inhoud zo pijnlijk vond. Ik denk dan ook zeker dat er een publiek voor dit boek is. Alleen was ik het niet direct. De relatie waar Kirsten in beland is zo destructief en bevat veel gewelddadige seks. Ik vond het te heftig om te lezen en het stond mijn leesplezier in de weg. Als je hier wel goed tegen kunt of meer zou willen weten over hoe dergelijke relaties tot stand komen en in stand blijven, dan is het zeker een boek om te lezen. Ik vind namelijk dat Irene Wiersma dat heel inzichtelijk maakt. Het is een roman, maar absoluut ook een boek om kennis en inzicht mee te vergaren.

Wat ik daarin wel jammer werd, was dat er nog andere destructieve patronen aan toegevoegd werden waar Kirsten kennelijk eerder in haar leven al mee worstelde: ongezond eetgedrag en automutilatie. Ook twee heftige onderwerpen die nu bijna zijdelings besproken werden en soms ineens opdoken. In het boek wordt gesuggereerd dat dit uit Kirstens verleden komt, maar er wordt net te weinig over verteld. Daardoor ging ik me er een beetje aan ergeren. Dat nare dingen uit het verleden je kwetsbaar maken, is een passend gegeven, maar ik had het sterker gevonden als het net verder was uitgediept.

Kortom: het is een goed geschreven boek waar denk ik zeker een publiek voor is, maar ik was het niet per se. Voor de lezers van bijvoorbeeld Het smelt van Lize Spit.