Lezersrecensie
Mythologische tragiek in een modern jasje
Ans Vroom (1979) startte haar carrière als dramaturg in het theater en werkt als freelancejournalist voor verschillende magazines. In 2020 debuteerde ze met een boek over haar familiegeschiedenis, Moederziel. Van geboren worden ga je dood is haar tweede roman.
Eline, het hoofdpersonage, is een dertiger die bij een architectenbureau werkt. Ze is op haar vijfde haar moeder verloren bij een verkeersongeval, haar vader is een jaar later overleden aan een ongeneeslijke ziekte. Ze is liefdevol opgevangen door haar grootouders, maar ze heeft nooit met het verdriet om leren gaan. Tel daar later in haar leven een onbeantwoorde liefde en depressies bij op en alle ingrediënten voor een tragisch levensverhaal zijn aanwezig.
Het boek ademt van begint tot eind troosteloosheid uit. Af en toe komt Eline’s vrolijke kant naar boven, vooral als ze met haar collega Jonas (de man waar ze heimelijk verliefd op is) aan het roddelen is. Of als Jonas haar het idee geeft dat hij meer voor haar voelt dan ze vermoedt.
‘Maar telkens wanneer zijn mond de mijne raakte voelde het even alsof mijn bestaan een seconde lang meer waard was dan het moment daarvoor.’
Dan krijg je als lezer een glimp van de vrouw die ze had kunnen zijn. Als ‘het monster’, zoals ze haar depressie noemt, haar zou kunnen loslaten. Maar ondanks de mythologische tragiek, wil je je door Vrooms taalgebruik en de sfeer die ze oproept graag in Eline’s wereld wentelen. Zelfs de dood en zelfmoordgedachten kunnen, mits mooi opgeschreven, een romantisch tintje krijgen.
‘Een diepe rust daalde over mij neer, en ik sloot mijn ogen, voor het eerst in een heel lange tijd zonder angst voor wat ging komen.’
Ook romantisch zijn de liefdesbrieven van Eline’s ouders die telkens een nieuw deel van het boek aankondigen. Het verhaal is opgedeeld in vijf delen. Elk deel begint, naast de liefdesbrief, ook met een stukje songtekst. Er staan sowieso heel veel songteksten in het boek. En dat leest wat vervelend. De liedjes hebben wel betrekking op het verhaal, maar het is toch jammer om ineens zoetsappige, Engelstalige tekst te lezen, terwijl de mooie zinnen van Ans Vroom je zo in vervoering brengen. En soms ook in spanning. Met cliffhangers als: ‘Nog voor ze haar mond opendeed wist ik wat ze ging vragen. Als de aarde dan en daar was opengebarsten en mij ter plekke had opgeslokt, had ik het niet erg gevonden.’ Of een belangrijke mededeling doen, om er daarna een flashback in te gooien, die niets met de mededeling te maken heeft. Het laat je met open mond achter.
Van geboren worden ga je dood is een roman vol met ouderwetse romantiek: de dood, onbeantwoorde liefde, melancholiek. En het is een inkijkje in het hoofd van een vrouw die haar leven lang kampt met depressie en toch haar best doet om ‘het monster’ het hoofd te bieden en door te blijven gaan.
‘En ik bleef ademen.’
Eline, het hoofdpersonage, is een dertiger die bij een architectenbureau werkt. Ze is op haar vijfde haar moeder verloren bij een verkeersongeval, haar vader is een jaar later overleden aan een ongeneeslijke ziekte. Ze is liefdevol opgevangen door haar grootouders, maar ze heeft nooit met het verdriet om leren gaan. Tel daar later in haar leven een onbeantwoorde liefde en depressies bij op en alle ingrediënten voor een tragisch levensverhaal zijn aanwezig.
Het boek ademt van begint tot eind troosteloosheid uit. Af en toe komt Eline’s vrolijke kant naar boven, vooral als ze met haar collega Jonas (de man waar ze heimelijk verliefd op is) aan het roddelen is. Of als Jonas haar het idee geeft dat hij meer voor haar voelt dan ze vermoedt.
‘Maar telkens wanneer zijn mond de mijne raakte voelde het even alsof mijn bestaan een seconde lang meer waard was dan het moment daarvoor.’
Dan krijg je als lezer een glimp van de vrouw die ze had kunnen zijn. Als ‘het monster’, zoals ze haar depressie noemt, haar zou kunnen loslaten. Maar ondanks de mythologische tragiek, wil je je door Vrooms taalgebruik en de sfeer die ze oproept graag in Eline’s wereld wentelen. Zelfs de dood en zelfmoordgedachten kunnen, mits mooi opgeschreven, een romantisch tintje krijgen.
‘Een diepe rust daalde over mij neer, en ik sloot mijn ogen, voor het eerst in een heel lange tijd zonder angst voor wat ging komen.’
Ook romantisch zijn de liefdesbrieven van Eline’s ouders die telkens een nieuw deel van het boek aankondigen. Het verhaal is opgedeeld in vijf delen. Elk deel begint, naast de liefdesbrief, ook met een stukje songtekst. Er staan sowieso heel veel songteksten in het boek. En dat leest wat vervelend. De liedjes hebben wel betrekking op het verhaal, maar het is toch jammer om ineens zoetsappige, Engelstalige tekst te lezen, terwijl de mooie zinnen van Ans Vroom je zo in vervoering brengen. En soms ook in spanning. Met cliffhangers als: ‘Nog voor ze haar mond opendeed wist ik wat ze ging vragen. Als de aarde dan en daar was opengebarsten en mij ter plekke had opgeslokt, had ik het niet erg gevonden.’ Of een belangrijke mededeling doen, om er daarna een flashback in te gooien, die niets met de mededeling te maken heeft. Het laat je met open mond achter.
Van geboren worden ga je dood is een roman vol met ouderwetse romantiek: de dood, onbeantwoorde liefde, melancholiek. En het is een inkijkje in het hoofd van een vrouw die haar leven lang kampt met depressie en toch haar best doet om ‘het monster’ het hoofd te bieden en door te blijven gaan.
‘En ik bleef ademen.’
2
Reageer op deze recensie
