Lezersrecensie
Niet alleen tekst, maar vooral beleving
Het was weer tijd om een nieuwe vertaling van het werk van Mélissa da Costa te lezen; een boek waar ik enorm naar had uitgekeken! In deze recensie lees je wat ik ervan vond.
Waar de zon de sneeuw raakt vertelt het verhaal van Ambre. Ze heeft een destructieve relatie met een getrouwde man (Philippe) en het boek begint als haar wanhoop tot een climax komt. Een triggerwarning voor suïcide kan daarom niet ontbreken.
Het was een heel heftig begin, hoewel Mélissa enigszins discreet met de beschrijving van de situatie is omgegaan. Na deze poging besluit Philippe dat Ambre daar weg moet en hij brengt haar naar een vriend van hem die een winterchalet runt in Arvieux. Daar gaat Ambre als seizoenswerker aan de slag.
Maar seizoenswerker word je niet zomaar en ook haar collega's blijken ieder een verhaal te hebben. (Vriendschaps)relaties vormen zich snel en ontwikkelen zich in een duidelijk hoger tempo dan in het "normale" leven. Dit maakte het boek ook al snel diepgaand. Bovendien is Da Costa koningin in het schrijven van levensechte personages met mooie kanten en rauwe randen. Ze brengt de personages dichtbij en zorgt ervoor dat lezers hen snel in hun hart sluiten. Dat gold allicht absoluut voor mij.
Toch vond ik het een pittig boek om te lezen, of misschien wel juist daarom. Ik leefde mee en vervolgens kwam er zoveel pijn, woede en verdriet voorbij dat ik het gevoel had dat ik me soms moest wapenen tegen het boek. Het getuigt van vakmanschap dat het allemaal zo bij me binnenkwam, maar het maakte het lezen niet makkelijk. De personages zijn ook zeker niet altijd even likeable dus soms zag ik het gewoon even niet zitten om tijd met ze te spenderen.
Maar ik kwam altijd weer terug bij het verhaal. Ook de schrijfstijl helpt hierin erg mee. Da Costa schrijft vlot en door de afwisseling van beschrijvende delen en directe dialoog maakt dat ik door de pagina's vloog. Zonder dat de taal beperkt werd, want mooie zinnen waren er ook zeker. Twee voorbeeldjes:
"Hij was niet meer dan een luchtstroom die ergens langskomt zonder sporen achter te laten en weer wegging zonder dat iemand zijn aanwezigheid had opgemerkt. En zij, zij had domweg geloofd dat je lucht kon vasthouden." (p.478)
"Afgesproken. Maar jij blijft naast me staan. Als het teveel pijn doet, moet je altijd in iemands hand kunnen knijpen." (p.216)
Dat tweede citaat vond ik vooral zo mooi, en tekenend voor het hele boek, omdat het niet, zoals je in eerste instantie misschien wel denkt, over fysieke pijn gaat maar over emotionele pijn. De symboliek van dit boek grijpt daar steeds naar terug. Emotionele turbulentie heeft altijd fysieke sensaties en die vertellen je meer dan woorden doen. Hierdoor is het boek een tekst maar ook een doorleving van de emoties van de personages geworden. Soms zwaar, maar ook heel mooi!
Waar de zon de sneeuw raakt vertelt het verhaal van Ambre. Ze heeft een destructieve relatie met een getrouwde man (Philippe) en het boek begint als haar wanhoop tot een climax komt. Een triggerwarning voor suïcide kan daarom niet ontbreken.
Het was een heel heftig begin, hoewel Mélissa enigszins discreet met de beschrijving van de situatie is omgegaan. Na deze poging besluit Philippe dat Ambre daar weg moet en hij brengt haar naar een vriend van hem die een winterchalet runt in Arvieux. Daar gaat Ambre als seizoenswerker aan de slag.
Maar seizoenswerker word je niet zomaar en ook haar collega's blijken ieder een verhaal te hebben. (Vriendschaps)relaties vormen zich snel en ontwikkelen zich in een duidelijk hoger tempo dan in het "normale" leven. Dit maakte het boek ook al snel diepgaand. Bovendien is Da Costa koningin in het schrijven van levensechte personages met mooie kanten en rauwe randen. Ze brengt de personages dichtbij en zorgt ervoor dat lezers hen snel in hun hart sluiten. Dat gold allicht absoluut voor mij.
Toch vond ik het een pittig boek om te lezen, of misschien wel juist daarom. Ik leefde mee en vervolgens kwam er zoveel pijn, woede en verdriet voorbij dat ik het gevoel had dat ik me soms moest wapenen tegen het boek. Het getuigt van vakmanschap dat het allemaal zo bij me binnenkwam, maar het maakte het lezen niet makkelijk. De personages zijn ook zeker niet altijd even likeable dus soms zag ik het gewoon even niet zitten om tijd met ze te spenderen.
Maar ik kwam altijd weer terug bij het verhaal. Ook de schrijfstijl helpt hierin erg mee. Da Costa schrijft vlot en door de afwisseling van beschrijvende delen en directe dialoog maakt dat ik door de pagina's vloog. Zonder dat de taal beperkt werd, want mooie zinnen waren er ook zeker. Twee voorbeeldjes:
"Hij was niet meer dan een luchtstroom die ergens langskomt zonder sporen achter te laten en weer wegging zonder dat iemand zijn aanwezigheid had opgemerkt. En zij, zij had domweg geloofd dat je lucht kon vasthouden." (p.478)
"Afgesproken. Maar jij blijft naast me staan. Als het teveel pijn doet, moet je altijd in iemands hand kunnen knijpen." (p.216)
Dat tweede citaat vond ik vooral zo mooi, en tekenend voor het hele boek, omdat het niet, zoals je in eerste instantie misschien wel denkt, over fysieke pijn gaat maar over emotionele pijn. De symboliek van dit boek grijpt daar steeds naar terug. Emotionele turbulentie heeft altijd fysieke sensaties en die vertellen je meer dan woorden doen. Hierdoor is het boek een tekst maar ook een doorleving van de emoties van de personages geworden. Soms zwaar, maar ook heel mooi!
1
Reageer op deze recensie