Lezersrecensie
Pure en rauwe rouw
Wat een mooi, puur, rauw en hartverscheurend verhaal! Dank aan Uitgeverij Cossee voor het recensie-exemplaar.
Het boek "22 banen" van deze auteur stond al op mijn TBR, maar nadat ik dit boek heb gelezen én erachter ben gekomen dat 22 banen het verhaal van Tilda is, de zus van het hoofdpersonage in dit boek, wil ik het zeker lezen!
Windkracht 17 vertelt het verhaal van Ida. Wanneer haar moeder overlijdt, stapt ze aan de ene kant leeg en verslagen en aan de andere kant vol woede en schuldgevoel in de trein. Ze zou naar haar zus in Hamburg gaan, maar besluit te blijven zitten en beland op een klein eilandje in de Oostzee.
Ida vindt werk in café De zeehond, maar wanneer ze daar op een avond instort, neemt de oude eigenaar haar mee naar zijn vrouw. Ida krijgt de oude kinderkamer van dochter Mandy en Marianne en Knut vangen haar op met liefde, ruimte, stilte en vertrouwen.
Caroline Wahl is erg uitstekend in geslaagd om de rauwheid van het verlies van een ouder/moeder te vangen; ook wanneer de band met die ouder niet goed was. Ze heeft veel verschillende woorden om taal te geven aan de emoties die in hoofd, hart en lijf leven. Het beeld in de cover art is daar ook een mooi voorbeeld van. Zo beschrijft Ida het in het verhaal als een wolk dichte mist boven haar hoofd die soms heel even optrekt, maar direct weer neerdaalt en nog dichter wordt als ze even afgeleid of zelfs een kort moment blij is en het heel even vergeet.
Het boek beschrijft complexe familierelaties en het bijkomende gevoel. Dit is zonder oordeel gedaan en komt heel puur over. De combinatie van meer verhalende stukken en directe dialogen werken erg goed. Het boek leest daardoor ondanks de zwaarte van het onderwerp vlot en houd je zeker geboeid.
Het boek is een mooi afgerond en niet-af geheel tegelijk. Ik kijk ernaar uit om meer werk van deze auteur en in deze wereld te lezen
Het boek "22 banen" van deze auteur stond al op mijn TBR, maar nadat ik dit boek heb gelezen én erachter ben gekomen dat 22 banen het verhaal van Tilda is, de zus van het hoofdpersonage in dit boek, wil ik het zeker lezen!
Windkracht 17 vertelt het verhaal van Ida. Wanneer haar moeder overlijdt, stapt ze aan de ene kant leeg en verslagen en aan de andere kant vol woede en schuldgevoel in de trein. Ze zou naar haar zus in Hamburg gaan, maar besluit te blijven zitten en beland op een klein eilandje in de Oostzee.
Ida vindt werk in café De zeehond, maar wanneer ze daar op een avond instort, neemt de oude eigenaar haar mee naar zijn vrouw. Ida krijgt de oude kinderkamer van dochter Mandy en Marianne en Knut vangen haar op met liefde, ruimte, stilte en vertrouwen.
Caroline Wahl is erg uitstekend in geslaagd om de rauwheid van het verlies van een ouder/moeder te vangen; ook wanneer de band met die ouder niet goed was. Ze heeft veel verschillende woorden om taal te geven aan de emoties die in hoofd, hart en lijf leven. Het beeld in de cover art is daar ook een mooi voorbeeld van. Zo beschrijft Ida het in het verhaal als een wolk dichte mist boven haar hoofd die soms heel even optrekt, maar direct weer neerdaalt en nog dichter wordt als ze even afgeleid of zelfs een kort moment blij is en het heel even vergeet.
Het boek beschrijft complexe familierelaties en het bijkomende gevoel. Dit is zonder oordeel gedaan en komt heel puur over. De combinatie van meer verhalende stukken en directe dialogen werken erg goed. Het boek leest daardoor ondanks de zwaarte van het onderwerp vlot en houd je zeker geboeid.
Het boek is een mooi afgerond en niet-af geheel tegelijk. Ik kijk ernaar uit om meer werk van deze auteur en in deze wereld te lezen
1
Reageer op deze recensie