Vals spel of het valse spel van Val?!

“Ze denken dat ik iemand heb vermoord. Het idee alleen al is zo belachelijk dat het bijna grappig zou zijn als ik niet in een politiecel zat achter heuse tralies alsof ik een soort Dr. Hannibal Lecter ben”. Zo start Mirjam Mous haar boek ‘Vals spel’, één van haar succesvolle thrillers. Hoewel het verhaal niet heel diepgaand of uniek is, leest het boek lekker weg!

Fin gaat in de vakantie naar zijn broer in Spanje. Daar komt hij erachter dat zijn broer een berg wil beklimmen en dus moet hij terug naar Nederland. Dat doet hij niet; hij gaat backpacken in Spanje. Al snel ontmoet hij Val en Stefano, met wie hij verder gaat reizen. Alles lijkt heel leuk, tot de dag dat hij naar Nederland moet. Hij wordt opgepakt en komt in de Spaanse gevangenis terecht. Het lijkt erop dat hij iemand heeft vermoord! Fin weet zeker dat hij dat niet gedaan heeft, maar alle tekenen wijzen zijn kant op. Wie luist hem erin? Komt hij ooit weer vrij?

Mirjam Mous maakt – zoals we gewend zijn van haar – gebruik van een aantrekkelijke verhaallijn. Door steeds te wisselen van heden naar verleden, houdt ze het verhaal heel spannend. Pas aan het einde van het verhaal weet je of Fin vrijkomt en wie de moord gepleegd heeft. Tot die tijd blijven veel dingen onbekend, wat het verhaal heel spannend maakt! Echter, de verhaallijn is niet uniek en niet diepgaand. Waar de andere boeken van Mous zorgden voor een nieuw perspectief, mist dat in dit boek. De gesprekken met Stefano lijken een beetje voorspelbaar en het derde deel komt verwacht. Dat maakt het verhaal niet minder aantrekkelijk; hij blijft een lekker boek voor ‘tussendoor’.

Het taalgebruik in Vals spel is aantrekkelijk. Korte zinnen worden onderbroken door aantrekkelijke dialogen waarbij de lezer zich heel goed in kan leven in de hoofdpersonen. “Hallo, dadelijk blijft je lepel rechtop staan,’ zei Val. Ik keek naar mijn theekopje. Hoeveel klontjes had ik er al ingegooid? ‘Suikerfeest,’ zei ik. ‘Wat wil je vandaag gaan doen?’ De dialogen zijn herkenbaar en af en toe wat humoristisch. Mirjam Mous maakt het boek hiermee vlot leesbaar.

Het plan van Stefano en Val zit wonderbaarlijk goed in elkaar. Het lijkt alsof ze aan alles hebben gedacht. ‘Dat kon niet anders. Val en ik wilden geen sporen achterlaten.’ Mous heeft het hele verhaal goed doordacht; alles valt aan het eind op zijn plaats. Van een gebroken glasscherf tot een petje; alles heeft een functie. Toch lijken alle gebeurtenissen niet te ver gezocht te zijn, het lijkt allemaal mogelijk en ‘logisch’. Mous heeft hiermee bewezen een goed verhaal neer te kunnen zetten.

Het verhaal is verdeeld in drie delen (gevloerd, gelijk spel en eindsignaal). Deze delen zijn goed gekozen. Elk deel wordt ingeleid door een stukje songtekst.
“I’m caught in a trap
I just can’t believe that
There’s no turnin back”
Deze stukjes songtekst passen perfect bij het verhaal in het betreffende deel. Het verhaal krijgt daardoor meerwaarde. Mous laat hiermee zien over het verhaal nagedacht te hebben.

“Ik wil dat Valerie weet dat ik het was. Met een ruk trek ik de sleutelhanger met het voetballertje van mijn tas. Ik leg het op de bodem van Valeries rugzak en prop haar gewassen kleren bovenop. Voetbal is oorlog. Mijn visitekaartje. Gestommel in de badkamer. Ik gooi vlug mijn rugzak om. De banden drukken in mijn schouders. Ik zet Valeries tas terug in de kast, sluit de deur en maak dat ik wegkom. Eén – Eén.” Fin zet de stand hiermee gelijk, maar is hij er dan ook? Vals spel beantwoordt deze vraag!