Keegan blijft een meester in het groots neerzetten van kleine verhalen

In deze bundel vind je drie korte verhalen: verhalen over de verhoudingen tussen mannen en vrouwen, over ongelijkheid, weerstand, onmacht en opstand, scherpzinnige, schurende en soms schrijnende verhalen die trefzeker zijn opgebouwd en die ogenschijnlijk eenvoudig zijn, maar diepgang bevatten, je aan het denken zetten en blijven nazinderen.

In Op het allerlaatste moment mijmert Cathal over een verbroken relatie, maar hij lijkt zijn eigen aandeel in het mislopen daarvan niet te willen of te kunnen zien. Het is een verhaal over willen ontvangen maar niet willen geven, over starheid en inzicht, over de wijze waarop Ierse mannen naar vrouwen kijken, over terugkerende patronen en intergenerationele overdracht.

In De langzame, pijnlijke dood staat een auteur centraal die zich terugtrekt in een schrijvershuis om te werken, maar bezoek krijgt van een gepensioneerde man die het huis wil bekijken. Een ontmoeting die storend is en anders verloopt dan ze had verwacht, maar die ook inspiratie oplevert. Een verhaal over een inbreuk, het aannemen van rollen en gevoelsmatig verplichte aanpassing, over onzekerheid en de ‘macht’ terugpakken.

In Antarctica volg je een gelukkig getrouwde vrouw die een affaire beleeft. Een grimmig en duister verhaal over misplaatst vertrouwen, dreiging en een onafwendbaar einde.

Geheel in lijn met haar andere werk schetst Keegan realistische personages, roept ze gedetailleerde en levendige beelden op en schept ze sfeer met haar overduidelijk precieze woordkeuze. In haar heldere en soepele proza gebruikt ze geen woord te veel, laat ze ruimte voor interpretatie en legt ze onderlinge verhoudingen en pijnpunten bloot terwijl ze weet te verrassen door een twist of kwinkslag toe te voegen.

Je krijgt een kijkje in het brein van haar personages en ze licht niet de mooiste kanten van hun persoonlijkheden uit, maar hierdoor worden deze vertellingen wel extra interessant en uniek. Het onbehagen groeit, in de mooiste zinnen levert ze maatschappijkritiek met haar scherpe inzichten en subtiele humor en hoewel niet alle verhalen bij mij even hard binnenkwamen als bijvoorbeeld Pleegkind, zitten ze slim in elkaar en zijn ze meeslepend, uitgebalanceerd, beklijvend en echt het lezen waard! Keegan blijft een meester in het groots neerzetten van kleine verhalen.

3.5-4⭐️