herkenbaar, ontroerend, mooi beeld

Voor Uitgeverij Keytree mocht ik ‘Ik weet het nog’ geschreven door Annette Koens-Custers lezen.
‘Ik weet het nog’ gaat over bewoners in Huize Zonzicht.
Centrale woorden als vergeten, herinneren, heden, verleden, zoeken en vinden zijn de grote basiswoorden in dit bijzondere verhaal.
Marie verhuist naar huize Zonzicht nadat haar man is overleden. Ze heeft de ziekte van Alzheimer en raakt steeds meer in verwarring en probeert haar echtgenoot te zoeken.
De verzorgenden Noortje en Veronique proberen haar zo goed mogelijk te begeleiden en te verzorgen, maar het is geen gemakkelijke dame. Op het moment dat er een nummer van Elvis Presley wordt gedraaid, lijkt de tijd even stil te staan.
Naast Marie wonen er nog vier andere bewoners met hun eigen verhaal. Piet, Trees, Jan en Bea blikken net als Marie terug op hun leven, hoe ze waren en wie ze nu zijn.
Dit prachtige verhaal deed me terugdenken aan de tijd dat ik in het verpleeghuis werkte. De beschrijving van de verhalen van Marie en de andere bewoners zijn realistisch beschreven. Ik kan me het beeld voorstellen en heb niet specifiek de situaties meegemaakt maar kan wel zeggen dat het goed doordacht is uitgewerkt. De afwisseling van het heden naar het verleden was mooi om te zien, iedere keer ontstond een stukje waarin gedrag specifiek werd en dan werd het uitgelegd vanuit het verleden. Een prettige en interessante afwisseling, herkenbaar ook.
Elementen als de rol van het personeel, maar ook de rol van de familie, de omgeving en bewoners onderling leek het echt te doen lijken alsof je op de woning was. En tussendoor moest ik ook wel grinniken dat personeel in dezelfde ruimte als bewoners over anderen sprak en dat irriteerde me eigenlijk ook nog want deze bewoners zijn vaak niet gek en horen veel meer dan je vermoedt.
Ik denk voor mensen uit de zorg een heel herkenbaar verhaal dat een ‘mooi’ beeld van dementie zoals Alzheimer weergeeft.
Bedankt Arno van den Kieboom en Uitgeverij Keytree voor de kans.