Feminisme? Eerder het vrouwelijk egoïsme.

Dit boek werd me door een onbekende op een tweedehands boekenmarkt aangeraden. Ik nam het advies ter harte en voegde het boek toe aan de stapel op mijn arm.

Na verloop van tijd dook de titel van het boek overal op. Bij het puzzelen, maar ook bij de kringloop waar ik twee vrouwen ineens met elkaar hoorde praten over ‘die schrijfster van Zout op mijn huid’. Vooruit, dan komt de titel toch maar hoger in mijn te-lezen-lijst.

Eerst heb ik wat informatie vooraf opgezocht. Het boek is geschreven in 1988 en de schrijfster is van Franse origine en staat bekend om haar feminisme. Dit boek is dan ook een feministisch boek, behoort tot de literaire klassiekers en is tegelijkertijd een soort Fifty Shades of Grey avant la lettre. De seks als genot voor zowel man als vrouw staat centraal in dit boek en dat was in die tijd super vernieuwend, want voorheen was het genot van de seks vooral aan de man toebedeeld.

Allereerst had ik wat moeite met de toch wel wat stoffige schrijfwijze uit de jaren ’80 en dat dan nog in combinatie van een Franse achtergrond, waar ik toch ook al moeite mee heb omdat ik er zo weinig kennis van heb, maakte dat ik het niet echt een vlot leesbaar verhaal vond.

Normaal gesproken erger ik me nooit aan personages, omdat ze toch gewoon maar fictief zijn, maar in dit boek ergerde ik me mateloos aan het vrouwelijke personage George waarvanuit het verhaal geschreven is. En eigenlijk komt dat vooral doordat dit boek - nog altijd - als zo’n geweldig feministisch boek aangeschreven staat. Ik vond het personage namelijk gewoon ronduit egoïstisch en dat heeft niks met feminisme van doen. George wordt al jong verliefd op Gauvain, maar vindt hem te min en wijst hem daarom af. Later krijgt ze daar spijt van, weet dat Gauvain ondertussen getrouwd is en een gezin heeft, maar denkt alleen aan haar eigen lusten door Gauvain als minnaar te gebruiken. Dat ze daarmee bedrog pleegt bij haar eigen man(nen) en kind tot daar aan toe. Maar van getrouwde mannen hoor je gewoon af te blijven omdat je daarmee, lekker feministisch, aan de andere kant een vrouw ongelooflijk veel pijn mee doet. Daarbij is George ook nog eens ontzettend laatdunkend over de vrouw van Gauvain, want ze is natuurlijk lang niet zo knap en slim als dat ze zelf is. Ik vond die George echt een vreselijk egoïstisch type dat vol van zichzelf zit, het stoorde me mateloos.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik deze literaire klassieker gelezen heb, maar veel leesplezier heeft het mij niet gebracht.