Een boek dat als zaadje in de samenleving geplant is.

Met dit boek heeft Rutger Bregman duidelijk een zaadje in de samenleving willen planten. Iets wat de kaft, waarop een jong groen scheutje de grond uit schiet, mooi lijkt te illustreren.

Om eerlijk te zijn was het juist die kaft die me lange tijd een afkeer voor het boek bezorgde, het gaf me in combinatie met de titel het gevoel dat ik bomen moest gaan knuffelen en, oh ja, ook sojamelk drinken. Misschien kwam het omdat ik, net zoals zovelen, als mens nogal eerder cynisch van aard was als het om mijn visie over de mensheid ging. Mijn interesse voor dit boek begon pas te groeien nadat ik had opgemerkt dat het al zó lang zó hoog in de CPNB-lijst bleef genoteerd en dat zoveel mensen er zo lyrisch over waren.

Uiteindelijk blijkt het boek heel goed te passen tussen de boeken van Yuval Noah Harari. Zijn boek Sapiens prijkt bij mij hoog in mijn top 25 en dit boek is een perfecte aanvulling op die reeks. Dat is ook meteen een kritiekpuntje, af en toe had ik het gevoel dat ik het boek Sapiens aan het herlezen was. De notitie ‘Yuval Noah Harari’ en ‘Sapiens’ verschijnt dan ook geregeld in de kantlijn van mijn boek. Gelukkig laat Bregman uiteindelijk netjes zijn naam bij deze stukken vallen.

Rutger Bregman is voor dit boek tot de bodem gegaan om erachter te komen of de mens van nature nu goed of juist slecht van aard is. In het verleden zijn er heel veel onderzoeken naar gedaan, welke nu door Bregman uitvoerig tegen het licht zijn gehouden. Het is helaas zo dat bij mensen alleen de schokkendste verhalen het interessantst zijn, de meeste aandacht krijgen en het best in het geheugen blijven staan. De mens lijkt van nature over het algemeen helemaal niet zo slecht te zijn, zoals we uit de titel al kunnen concluderen. De meeste mensen deugen.

Zonder te willen spoileren wil ik toch de boodschap doorgeven die Bregman immers met dit boek wil verspreiden om de samenleving beter te maken, zodat het plantje uit het zaadje geen scheut blijft maar een volwaardige plant kan worden en waaruit misschien een heel bos kan ontstaan. Als we allemaal als mens van elkaar er vanuit gaan dat we goed zijn, dan worden we aardiger voor elkaar. Denken dat de mens slecht van aard is werkt als het slikken van een pil waarvan gezegd wordt dat het je ziek maakt. Dan ga je je ook daadwerkelijk slecht voelen, terwijl er in feite niks aan de hand is. Daarnaast moeten we als mens er van af dat we ons schamen om goede daden te verrichten en als we het al wel doen dat we daarmee in ieder geval dan niet mee te koop mogen lopen. Want juist door goede ideeën wel te doen en deze uit te dragen is het mogelijk om andere mensen te inspireren. Een betere wereld begint niet bij jezelf, maar bij onszelf.