Lezersrecensie
Rustige, warme leeservaring
(3,5*)Recensie: Hiro Arikawa – Het volgende station
In een donkerrode, elegante trein reis je van station Takarazuka naar Nishinomiy-Kitaguchi v.v., in de Japanse Kansai-regio. Elk station waar gestopt wordt, is een hoofdstuk en gaat over een personage dat met deze lijn reist. Soms kruisen hun paden, raken ze met elkaar in gesprek of luisteren ze alleen maar mee. Kleine momenten die toch iets in gang zetten – een beginpunt. Wanneer de trein terugreist, stappen er geen nieuwe personages in, want in de tweede helft – een half jaar later – reizen we met dezelfde mensen terug. Je leest dan hoe hun leven verderging en wat de ontmoetingen onderweg voor hen betekend hebben.
De hoofdpersonages zijn van bijna 18 jaar tot een pittige oma (met dito kleindochter). De sterke Shōko maakt indruk – in haar bijna-trouwjurk, diep gekwetst, maar toch in staat om, na de wraak, te kiezen voor verandering. Etsuko, nog jong, kiest voor wat binnen handbereik ligt en is daarmee tevreden. Misa leeft met een agressieve vriend. Elk personage laat iets zien van veerkracht – of het zoeken daarnaar.
De schrijfstijl is licht en vlot, observerend, met een vleugje humor. Je voelt wat de personages meemaken, zonder dat het zwaar wordt. De interactie is minder afstandelijk dan in andere Japanse boeken die ik las; het voelt losser, spontaner. Tegelijk is er veel aandacht voor respect, normen en fatsoen. De omgeving en de stations worden beeldend beschreven, wat zorgt voor sfeer.
Deze healing fiction draait om liefdesrelaties in allerlei vormen: een breuk, eerste verliefdheid, een ontluikende relatie, of liefde na verlies. Thema’s als hoop, moed en verandering komen terug, zonder nadrukkelijk belerend te zijn. Het meekijken in andermans leven maakt dat je ook zelf even stilstaat. Een rustig, prettig leesbaar boek, met genoeg verschillende personages om te blijven boeien – een warme leeservaring.
“Met zijn wagons vol verhalen, voor elk persoon één, vervolgde de trein zijn vastgestelde parcours.”
In een donkerrode, elegante trein reis je van station Takarazuka naar Nishinomiy-Kitaguchi v.v., in de Japanse Kansai-regio. Elk station waar gestopt wordt, is een hoofdstuk en gaat over een personage dat met deze lijn reist. Soms kruisen hun paden, raken ze met elkaar in gesprek of luisteren ze alleen maar mee. Kleine momenten die toch iets in gang zetten – een beginpunt. Wanneer de trein terugreist, stappen er geen nieuwe personages in, want in de tweede helft – een half jaar later – reizen we met dezelfde mensen terug. Je leest dan hoe hun leven verderging en wat de ontmoetingen onderweg voor hen betekend hebben.
De hoofdpersonages zijn van bijna 18 jaar tot een pittige oma (met dito kleindochter). De sterke Shōko maakt indruk – in haar bijna-trouwjurk, diep gekwetst, maar toch in staat om, na de wraak, te kiezen voor verandering. Etsuko, nog jong, kiest voor wat binnen handbereik ligt en is daarmee tevreden. Misa leeft met een agressieve vriend. Elk personage laat iets zien van veerkracht – of het zoeken daarnaar.
De schrijfstijl is licht en vlot, observerend, met een vleugje humor. Je voelt wat de personages meemaken, zonder dat het zwaar wordt. De interactie is minder afstandelijk dan in andere Japanse boeken die ik las; het voelt losser, spontaner. Tegelijk is er veel aandacht voor respect, normen en fatsoen. De omgeving en de stations worden beeldend beschreven, wat zorgt voor sfeer.
Deze healing fiction draait om liefdesrelaties in allerlei vormen: een breuk, eerste verliefdheid, een ontluikende relatie, of liefde na verlies. Thema’s als hoop, moed en verandering komen terug, zonder nadrukkelijk belerend te zijn. Het meekijken in andermans leven maakt dat je ook zelf even stilstaat. Een rustig, prettig leesbaar boek, met genoeg verschillende personages om te blijven boeien – een warme leeservaring.
“Met zijn wagons vol verhalen, voor elk persoon één, vervolgde de trein zijn vastgestelde parcours.”
1
Reageer op deze recensie