Mooi en aangrijpend verhaal

'De weg naar huis' van Kristin Hannah gaat over het Amerikaanse gezin Zarkades: Jolene, Michael en hun dochters Betsy en Lulu. Jolene is een warme, zorgzame moeder én een gedreven helikopterpiloot in de Nationale Garde. Michael daarentegen is afstandelijker geworden, opgeslokt door zijn werk in de advocatuur en zijn verdriet om het verlies van zijn vader. Als Jolene naar het front in Irak moet, staat hun huwelijk op klappen en wordt het gezin zwaar op de proef gesteld.

De personages zijn mooi uitgewerkt. Vooral Jolene vond ik indrukwekkend: ze heeft het nodige meegemaakt maar is dapper, loyaal en ook kwetsbaar. Michael’s worsteling om zijn vrouw echt te begrijpen raakte me, al had ik in het begin moeite met hem. Betsy, volop in haar puberteit, had het duidelijk zwaar en liet dat soms heftig merken. De kleine Lulu laat op haar eigen manier zien hoe ze de situatie beleeft.

Wat ik bijzonder vond, is hoe de verhoudingen binnen het gezin verschuiven. Waar er in het begin vooral verwijdering en onbegrip was, groeit er gaandeweg meer verbinding en openheid. Ze leren alle vier, ieder op hun eigen manier, omgaan met verlies, pijn en verandering. De bijpersonages – zoals Michael’s moeder Mila en Jolene’s vriendin Tami – geven het verhaal extra warmte.

PTSS is een belangrijk thema en wordt met respect en diepgang beschreven. De heftigheid van Jolenes terugkeer naar huis, haar fysieke en mentale littekens, maken diepe indruk. Zowel kleine als grote scènes wisten me te raken. Kristin Hannah’s schrijfstijl is invoelend en toegankelijk, en ze weeft moeiteloos grote thema’s als liefde, verlies, schuld en veerkracht door het verhaal.

‘De weg naar huis’ zet je aan het denken over liefde, verlies, oorlog en ouderschap. Geen lichtvoetige feelgood, maar een mooi en aangrijpend verhaal dat laat zien hoe ingewikkeld het leven soms is. Je wordt echt meegenomen in de emotionele reis van de personages – een reis naar hoop en herstel.