Een fijn, warm en kalm verhaal

Recensie – Patricia Koelle - Het geluk van het bos

Voor de 29-jarige Franzi is haar droom uitgekomen: samen met haar vriend Matteo runt ze een café op het schiereiland Darß aan de Oostzeekust. De natuur en het bos geven haar rust en kracht – juist omdat haar vader hier ooit was. Als ze zwanger raakt, besluit ze haar oudere zus Luna op te zoeken, die ze al sinds haar achtste niet meer heeft gezien. Hun vader vertrok destijds met Luna, Franzi bleef achter bij haar moeder. Samen proberen de zussen de draad weer op te pakken en hun familiegeschiedenis te ontrafelen. Ook gaat Franzi op zoek naar een schorsschilderij dat veel voor haar betekende.

Luna lijkt op hun vader: teruggetrokken, snel overprikkeld. Franzi is juist sociaal en energiek. Beiden dragen hun jeugd met zich mee. Hun vader was en is erg belangrijk; zijn lessen en boodschappen werken nog door. Samen gaan ze op zoek, worden ze closer en komt er ruimte voor groei en nieuwe dingen. Fijne bijpersonages voegen veel toe, zoals de wijze Hella die ook in deel 1 al voorbijkwam.

Het verhaal ontvouwt zich rustig en met veel oog voor details, waarbij vooral relaties centraal staan: de band tussen zussen, liefde, familie en nieuwe vriendschappen. Ook gaat het over persoonlijke ontwikkeling, HSP, kunst, het leven in de DDR wordt terloops benoemd, over de zuidenwind, en over schepen als teken van beweging en verandering.

Patricia Koelle's schrijfstijl vind ik prettig, beeldend en soms dromerig – met prachtige natuurbeschrijvingen en symboliek. Door de afwisseling in perspectief tussen Franzi en Luna, én fragmenten uit dagboeken, krijg je een goed beeld van emoties en verleden. Het geheel voelt mooi afgerond aan en met een fijne epiloog.

’Het geluk van het bos’ is een warm en kalm verhaal dat je uitnodigt om even te vertragen. Dit tweede deel in de serie ‘Het licht in de bomen’ kun je prima los lezen, maar de samenhang binnen de serie wordt nu duidelijker en ik kijk echt uit naar deel 3 en 4.