Intrigerend verhaal

'Het huis van de vier winden' volgt een Koerdisch-Turkse familie over drie generaties: van grootmoeder Naze met haar acht dochters, waaronder de tweeling Pembe en Jamila, tot Pembe’s kinderen Iskender, Esma en Yunus. De locaties – een dorpje aan de Eufraat, Istanbul en Londen – vormen het decor voor een geschiedenis die zich uitstrekt van 1953 tot 1992.

De rol van tradities, geloof en eer en familie staat centraal. Eer is iets dat bewaakt moet worden, vooral door de mannen: vaders, zonen, broers. De druk van de gemeenschap is groot. Het verhaal raakt aan thema’s als wraak, schuld, schaamte, verschil tussen man en vrouw, racisme, pijn, verlies. Maar ook vooral bij de derde generatie - een vleugje hoop, vergeving en nieuwe inzichten.

De geschiedenis lijkt zich steeds te herhalen en de personages voelen zich verscheurd en dat schrijnt. Ze zoeken houvast in verslavingen en dood, of proberen hun weg te vinden in een wereld die hen niet altijd ruimte geeft. Een quote die me bijbleef: “Tot aan die dag had hij niet geweten dat je met heel je hart van iemand kon houden, maar hem toch opzettelijk pijn kon doen. Het was de eerste keer dat hij leerde hoe ingewikkeld liefde kon zijn.”

Elif Shafaks schrijfstijl is innemend, poëtisch en sfeervol. ‘Het huis van de vier winden’ is een intrigerend en prachtig verteld verhaal dat blijft hangen.