Mooie roman over een nieuw begin

Recensie: Laure Manel - De zachtheid van een kreeft

Op het strand in Bretagne vindt François de bewusteloze Elsa. Hij verrast zichzelf door haar zomaar mee naar huis te nemen. Lichamelijk is ze in orde, maar ze wil niet praten, en hij besluit haar niets te vragen. Zo draaien ze een tijdje om elkaar heen. Op zijn manege kruipt zij langzaam wat uit haar schulp, mede dankzij de paarden. Hij verbergt dingen uit zijn verleden, maar zij nog meer – want wie is zij eigenlijk?

Het verhaal ontwikkelt zich in een rustig tempo: je leert de hoofdpersonages steeds beter kennen. Soms hoopte ik op wat meer spanning, maar dat bleek niet de insteek. Verder in het boek worden de tijdsprongen groter en in totaal bestrijkt het verhaal twee jaar.

De roman is geschreven vanuit de ik-vorm van zowel François als Elsa. Je volgt vaak hun gedachtestromen – veel innerlijke monologen die emoties voelbaar maken. Dat vond ik sterk, al maakte de schrijfstijl met veel korte zinnen het soms ook wat springerig. Omdat ze veel reflecteren op het verleden, voelde ik wat minder verbinding met het moment zelf – daardoor bleef er voor mij enige afstand tot de gebeurtenissen en kon ik minder goed meeleven.

‘De zachtheid van een kreeft’ vertelt een heftig maar uiteindelijk mooi verhaal. Het is bijzonder om te zien hoe paardrijden, de zee en hun relatie bijdragen aan heling. Het boek gaat over waarheid, verlies, identiteit – en het langzaam terugvinden van jezelf. Grappig hoe Laure Manel vaker voor titels met dieren erin kiest zoals ‘La mélancolie du kangourou’ en ‘L’ivresse des libellules’.

Een mooie psychologische roman over hoe twee complexe mensen samen een nieuw begin vinden.