Psychologisch sterke en meeslepende debuutroman

Wat mij direct raakte aan ‘Onder dezelfde sterren’ van Stéphanie Versteeg is de complexe band tussen tweelingzussen Laura en Noor. Ze hebben al jaren nauwelijks contact gehad, maar de plotselinge dood van hun ouders brengt hen weer samen. Tijdens het opruimen van hun ouderlijk huis ontdekt Laura een geheim over hun moeder dat terugleidt naar Marokko. Met het smoesje de as van hun ouders uit te strooien, neemt ze de rouwende Noor mee op reis. Wat volgt is een spannende, confronterende tocht die hun band opnieuw op scherp zet. Eén ding is zeker: aan het eind is niets meer zoals het was.

Het verhaal wordt verteld vanuit drie perspectieven: Laura, Noor en hun moeder. De dagboekfragmenten van de moeder (in de ik-vorm) vind ik een mooie toevoeging — ze geven het verhaal extra diepgang. De zussen zijn halverwege de dertig, maar dragen het verleden nog altijd met zich mee. Laura is avontuurlijk, uitgesproken en soms ronduit egocentrisch. Noor is bedachtzamer, verantwoordelijk, maar ook onzeker. Laura de rebel, Noor de pleaser — het contrast is duidelijk voelbaar.

Ze zijn opgevoed met een strenge vader en een moeder die vooral met zichzelf en haar schrijverschap bezig was. Ik vind het heel intrigerend hoe twee mensen uit hetzelfde gezin zo anders terugkijken op het verleden. De personages zijn verre van perfect, en juist daardoor heel geloofwaardig. De geheimen die ontrafeld worden zijn heftig, maar overtuigend uitgewerkt.

Stéphanie Versteeg schrijft vlot en beeldend en ze weet de sfeer goed te treffen en bouwt de spanning mooi op. Het boek grijpt je meteen, en precies als je denkt dat het wat inzakt, komen er verrassende wendingen. Voor mij is dit een psychologisch sterke en meeslepende debuutroman over geheimen, verlies, familie en persoonlijke groei, met een sfeervolle Marokkaanse setting.