Meeslepend en realistisch verhaal

Recensie: Josha Zwaan - Wilgenkind

Hannah krijgt een mailtje van haar vader waarin staat dat hij ernstig ziek is en wordt ineens mantelzorger. In dertien weken gaat het steeds slechter met haar vader en uiteindelijk sterft hij. Haar tien jaar oudere zus is niet beschikbaar om haar te helpen, kan dat niet of wil het niet. Ze staat er alleen voor, voelt zich verantwoordelijk en wil eigenlijk niet mantelzorgen. In deze periode komen veel herinneringen boven en enkele familiegeheimen; het is intens en heftig, maar uiteindelijk ook waardevol.

Het hoofdpersonage Hannah heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een intensieve baan bij jeugdbescherming. Haar jeugd was niet makkelijk, en de band met haar vader kreeg toen ze jongvolwassen was een extra deuk. Ze heeft een relatie, maar geen kinderen, staat grotendeels alleen voor en vraagt niet snel om hulp.

Hannah’s vader was predikant en zijn geloof en gemeente spelen nog steeds een grote rol in zijn leven. In het verleden was er weinig ruimte voor Hannah binnen het gezin. Haar moeder overleed toen zij nog jong was, wat grote impact had op iedereen. Ieder lid van het gezin had zijn eigen strijd.

Binnen het gezin zijn er verliezen geweest die niet goed verwerkt zijn en die nog steeds doorwerken. Ook wordt er weinig gesproken. Deze dingen hebben enorme impact.

Het boek is vlot, gedetailleerd en beeldend geschreven. De auteur weet de gevoelens en innerlijke conflicten van de personages goed over te brengen: weerzin, begrip, verdriet en liefde, vaak tegenstrijdig en verwarrend. De dialogen voelen bovendien natuurlijk aan. Ik vind de titel ook erg mooi gekozen.

Mantelzorg is niet altijd makkelijk en dit meeslepende, pijnlijke en realistisch aanvoelende verhaal kan zorgen voor herkenning en begrip.