Mijn naam is Emilia del Valle

Recensie: Isabel Allende – Mijn naam is Emilia del Valle

Deze historische roman vertelt het verhaal van Emilia del Valle, die eind 19e eeuw opgroeit in San Francisco. Ze droomt ervan schrijver te worden en begint onder een mannelijk pseudoniem met het schrijven van pulpromans. Later stapt ze over naar de journalistiek en gaat ze columns schrijven. Als ze afreist naar Chili om verslag te doen van de burgeroorlog, wordt dat een keerpunt: ze zoekt daar niet alleen haar familie op, maar raakt ook persoonlijk betrokken bij de strijd.

Emilia is een dappere, onrustige doorzetter. Ze wil schrijven, ze wil op avontuur – in een tijd waarin dat voor vrouwen nog lang niet vanzelfsprekend was. Haar pleegvader is een belangrijke steun en motivator, en haar moeder is nogal verbitterd. In Chili gaat ze op zoek naar haar vader en treft ze bewonderenswaardige vrouwen en de liefde. Haar familie en collega’s, vooral Eric, spelen ook een rol.

Het boek bestaat uit vier delen. In deel 1 en 2 vond ik het lastig om erin te komen: er zat wat veel feitelijke informatie in en het voelde daardoor wat afstandelijk. Vanaf deel 3 werd dat beter. Het verhaal wordt in de ik-vorm verteld en Emilia’s columns zijn een mooie toevoeging. Toch bleef ik moeite houden met hoe Emilia en Eric zich opstelden – ze leken meer persoonlijk betrokken dan journalistiek, en ik bleef me afvragen waar de partijen in deze burgeroorlog eigenlijk voor stonden.

Isabel Allendes stijl is rijk en beschrijvend, met lange zinnen die je uitnodigen om te vertragen en aandachtig te lezen. De toon wisselt mooi tussen observerend en emotioneel, wat zorgt voor diepgang.

Haar vorige boek, ‘De wind kent mijn naam’, vond ik indrukwekkender. Maar ‘Mijn naam is Emilia del Valle’ is zeker een interessant, gelaagd verhaal over een sterke vrouw, familie, liefde, verbondenheid en het zoeken naar je wortels – tegen een historische achtergrond die de wreedheid van deze burgeroorlog goed laat zien.