Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Hoe overleef ik een liefdeloze opvoeding

Martijn '69 28 maart 2016
Winnaar van de boekhandelsprijs 2016, veel lovende recensies en goeie besprekingen op zowel Hebban als Boekmeter, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen. Een jongen uit een gebroken gezin moet zijn kop boven water zien te houden, kort samengevat.
Ondanks dat ik mij wel vermaakt heb met het boek deel ik al dat enthousiasme en al die lovende woorden niet. daarvoor viel er toch te veel op aan te merken.

Aaron Bachman is elf jaar als zijn vader een man die bij hun aan de deur komt een noodlottige klap geeft, de man overlijdt in de deuropening. Pa moet naar de gevangenis en Aaron blijft achter bij zijn labiele verbitterde kettingrokende moeder die haar handen meer dan vol heeft aan zichzelf. Aaron moet zichzelf maar redden, krijgt 5 gulden in zijn hand gedrukt, ga maar patat kopen, want ma hep geen zin om te koken. Aaron is een ongewenst kind en krijgt dat tot in den treure te horen van zijn moeder. Ondertussen is zijn grote sterke pa in de gevangenis verworden tot een huilerige slapjanus.

Aaron groeit op, omringd door andere kinderen uit gebroken gezinnen. Hij moet zich een weg zien te banen in een wereld zonder capabele ouders. Een slonzige moeder die niks anders doet dan zichzelf beklagen en Aaron doorlopend een blok aan haar been noemt. En vader zit dus in de bajes. Aaron schrijft alles van zich af en ontmoet een paar volwassenen die een goeie invloed op hem hebben. Een oud leraar blijft hem pushen iets te doen met zijn schrijftalent, waar zijn ouders tekort schieten ontfermen anderen zich nog enigszins over hem. Hij gaat kickboxen, krijgt daardoor iets van eigenwaarde terug, met name de kickboxleraar ontpopt zich tot een tweede vader. Maar toch blijft Aaron een chronische twijfelaar omdat sommige wonden wel helen, maar littekens op de ziel nooit verdwijnen.

Dit alles wordt verteld in korte hoofdstukken. Aaron groet in 518 paginas van een basisschoolkind uit tot een 23 jarige jong volwassene. Omringd door vage, over het algemeen flink geflipte, familieleden en kennissen van zijn ouders en diens kinderen slingert Aaron door zijn puberteit. Dit alles is het autobiografische verhaal van Alex Boogers, hier en daar een beetje bijgefantaseerd, maar in grote lijnen waar gebeurd.

Wat mij tegenviel was dat het vrij simpel geschreven is, maar vooral dat het een vrij plat verhaal blijft. Alex Boogers is geen groot stilist. Veel personages blijven vrij oppervlakkig en lijken maar één emotie te hebben. Dat gaat op een gegeven moment wel eens een beetje vervelen. Halverwege dreigde ik het boek dan ook even zat te worden omdat de personages in herhaling bleven vallen qua gedrag en teksten, dat stuk had wat mij betreft wel wat in gesneden mogen worden. Ik denk dat dit boek krachtiger en beter was geweest als het 150 paginas korter was geweest.

Ondanks de hierboven beschreven minpunten was het toch een boek wat ik in twee lange leessessies vlot uitgelezen heb. De korte hoofdstukken vond ik een pluspunt, vind ik op één of andere manier altijd fijn lezen. Verder is het ondanks het gebrek aan diepgang toch een verhaal wat mij wel boeide.
Vooral het eerste deel waarin de gevoelens en de denkwereld van de jonge Alex mooi en treffend beschreven werd vond ik erg sterk. Daarna komt een mindere fase waarin de verveling toe dreigde te slaan, maar uiteindelijk herpakt Boogers zich weer en komt de broodnodige afwisseling het tweede deel van het boek redden.

Uiteindelijk verbaast het mij toch dat dit boek zo lyrisch onthaald werd. Daarvoor vind ik er te veel op aan te merken en ontbreekt het aan te veel sterks om het echt memorabel te maken. Een 7 op de schaal van 1 tot 10, dat dan toch weer wel, maar de gehoopte hoogvlieger was het zeker niet.
6

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Martijn '69