Origineel plot dat mooi gedoseerd wordt gebracht

Als Liam Sandberg met vrouw en dochter terugkeert van een weekendje Limburg, vindt het gezin op de salontafel een afstandsbediening en een post-it met daarop ‘PLAY’. Tot hun ontzetting ontdekken ze dat iemand het hele huis vol camera’s heeft gehangen en hen al bijna een jaar lang gedetailleerd filmt. Isabella Neri, brigadier met een achtergrond, keert net nu als rechercheur terug in dienst na een moeilijke privéperiode. Haar oversten dragen haar op rustig aan te beginnen, bij voorkeur met administratieve taken. Van de zaak Sandberg moet ze al helemaal afblijven. Dat is niet naar haar zin en eigenwijs voert ze toch haar eigen onderzoek.

Onze maatschappij komt steeds dichter in de buurt bij deze uit Orwells 1984. In de meeste steden raak je niet meer van de ene plaats naar de andere zonder dat wel ergens een camera je heeft geregistreerd. Iedereen filmt zichzelf en anderen ook massaal. Haast niemand die zich er nog vragen bij stelt of zich ongemakkelijk voelt bij het begluren van anderen. Maar zodra het om onze eigen woonkamer gaat, slaan allerlei interne sensoren alarm en voelen we ons wél ongemakkelijk en bekeken. Kasper van Beek (1985) heeft deze menselijke eigenschap uitgewerkt tot een fascinerende thriller. Hij debuteerde in 2018 met Vogelvrij en levert met De honger nu zijn tweede boek af waarmee hij aantoont als schrijver te zijn gegroeid.

De ontdekking van de afstandsbediening volgt vrij snel na een korte inleiding en maakt het boek van meet af aan intrigerend. De inleiding laat bovendien vermoeden dat  er spanningen tussen de gezinsleden bestaan, wat elke thrillerlezer zich meteen doet afvragen welke lijken in dit boek uit de kast zullen vallen. Verder geeft Van Beek niet meteen veel prijs, maar stapelt hij de vraagtekens en raadsels mondjesmaat op elkaar. Dat doet hij op perfect gedoseerde wijze. De lezer krijgt niet te veel ineens op het bord, maar spanning en informatie nemen hand in hand gelijkmatig toe.

Dan is er nog rechercheur Neri. Wat er zich precies heeft afgespeeld waardoor ze een tijd op non-actief werd gezet, wordt heel lang niet duidelijk, maar de allusie erop werkt (op een positieve manier) op de zenuwen, dus je leest nieuwsgierig verder. Neri en het team waarin ze werkt volgen het klassieke patroon: zij is het gedreven buitenbeentje dat koppig haar zin doet, de anderen werken ofwel tegen, of zijn weinig gedreven speurders met gebrek aan initiatief. Politiethrillers hebben deze wisselwerking nodig, en Van Beek heeft deze erg goed neergezet.

En dan is er ook nog dit:

‘[…] We zijn allemaal knettergek teruggekomen. Maar hij zal je moeten vertellen waarom. Het is zijn juk.’

Liam Sandberg was een tijdlang actief als militair in Afghanistan. Voor zijn daden ontving hij het Bronzen Kruis. Maar er is daar iets gebeurd waardoor de hele eenheid getormenteerd is teruggekeerd. Van Beek maakt gebruik van flashbacks om Liam af en toe in gedachten terug te laten keren naar die tijd en de suggestie dat de gebeurtenissen daarginds iets te maken hebben met het heden, is vingerdik.

De elementen die het niveau van een thriller opkrikken zijn stuk voor stuk aanwezig: spanning, boeiende personages, een origineel verhaal, plotwendingen. De ontknoping is het enige wat de positieve indruk nog kan doen omslaan. Maar Van Beek scoort ook hiermee want ze zit er niet al van ver aan te komen. Met dit boek flirt de auteur met de grens van de vijf sterren. Dat deze net niet gehaald wordt, is slechts een kwestie van details, zoals enkele iets te vlotte correcte gevolgtrekkingen door Neri of het gemak waarmee ze uiteindelijk met al haar eigenzinnigheid wegkomt. Maar dat voorkomt niet dat deze thriller erg de moeite waard is.