Twee hete zomers waarin weinig gebeurt

Na de dood van haar vader reist Ruth met haar gezin naar het huis waar ze is opgegroeid. Ze zullen er de zomer doorbrengen en ondertussen bekijken wat ze met het huis kunnen doen. In 1973, toen Ruth ongeveer zeventien was, beleefde ze hier met vier vriendinnen een bijzondere zomer die rampzalig eindigde. Nu, vierentwintig jaar later, is haar oudste dochter Maeve zeventien. Zij overwon leukemie en heeft een hele tienertijd in te halen. Terwijl haar ouders met zichzelf en elkaar worstelen, en hierdoor de noden van hun dochter uit het oog verliezen, raakt zij bevangen door Stuart, een vriend van haar ouders. Via hem komt ze langzaam maar zeker te weten wat zich precies in 1973 afspeelde.

Jane Healey, niet te verwarren met haar Amerikaanse collega en naamgenote, is een in Edinburgh gelokaliseerde schrijfster die in 2020 debuteerde met De dieren van Lockwood Manor, een spannende roman waarvoor ze inspiratie haalde uit de Victoriaanse boerderij waar ze opgroeide en waarvan gezegd werd dat het er spookte. Haar ouders hebben haar vernoemd naar Jane Eyre, Charlotte Brontës bekende romanpersonage, en het mag daarom niet verwonderen dat Healey uiteindelijk zelf in de voetsporen van Brontë is getreden. De Ophelia-meisjes is haar tweede boek en ook hierin speelt een landhuis een belangrijke rol. Caecile de Hoog verzorgde de vertaling ervan.

In het verhaal krijgen moeder Ruth en dochter Maeve ieder een perspectief toebedeeld. Ruth vertelt in de ik-vorm. Ze heeft haar eigen leven jarenlang op pauze gezet door de ziekte van haar dochter en heeft nu moeite haar genezen kind los te laten. Ze maakt zich ook zorgen om haar huwelijk, waarvan ze ontdekt dat het niet veel meer voorstelt nu de ziekte van hun dochter niet meer als lijm kan dienen. Tijdens het opruimen van het landhuis wordt ze geregeld weer naar het verleden gezogen en zijn we deelgenoot van haar herinneringen. Het wedervaren van Maeve wordt in de derde persoon verteld en speelt zich voornamelijk in het heden af. Nu ze in remissie is ondergaat ze een verlate pubertijd en maakt ze haar eerste verliefdheid door. In beide tijdlijnen spelen fotografie en shakespeareaans drama een belangrijke rol.

Het boek kent een onzekere start en het is niet meteen duidelijk hoe de onderlinge verhoudingen tussen de personages liggen. Daar komt slechts mondjesmaat verandering in. De schrijfster wil de gebeurtenissen uit het verleden begrijpelijkerwijs pas tegen het einde van het boek aan prijsgeven, maar ze voedt haar lezers wel erg langzaam. De gaten daartussen worden geregeld gevuld met nietszeggende, alledaagse handelingen van gezinsleden die weinig ter zake doen en het geheel langdradig maken. Er is geen kantelmoment waarop een en ander plots spannend wordt of waarop de puzzelstukjes ineens magisch in elkaar klikken. Het verhaal kabbelt rustig door tot aan het eind.

En toch … ondanks het lage tempo en de ijle verhaallijn, gebeurt er op een gegeven ogenblik wel iets. Maeve beleeft een broeierige zomer, zoals Ruth dat in 1973 deed, en die wordt steeds sterker voelbaar. De hitte van de zon, met tussendoor een plensbui, wordt heel reëel, net als de toenemende spanning tussen de belangrijkste personages. Healey weet die atmosfeer heel goed in woorden te vangen, en zo komt de klik met de belangrijkste personages er via hun mooi beschreven gevoelsleven alsnog. Dan pas blijkt hoe menselijk de auteur ze gemaakt heeft. Ze zijn uitermate feilbaar en nooit uitgesproken goed of slecht. Vanaf dan wordt het alsmaar moeilijker om dit boek terzijde te leggen. Zo lukt het de schrijfster – helaas rijkelijk laat – om van De Ophelia-meisjes nog een behoorlijke leeservaring van te maken.

Een leeswaarschuwing ontbreekt in het boek en die is toch op zijn plaats: de seksuele relatie tussen een meerderjarige man en een minderjarig meisje wordt bij momenten gedetailleerd beschreven, en daarom kan dit boek voor sommige lezers confronterend zijn.