Lezersrecensie
Zij ziet!
Ine Harteman besloot (in samenspraak met haar gezin) een gezinshuis te starten voor kwetsbare kinderen/jongeren die niet thuis kunnen wonen. In 2010 was het zover. In dit boek vertelt ze over hoe dat er in het dagelijks leven uitziet.
"Ik loop naar de tafel. Zoals hij daar zit is het net een tijger, klaar om zijn volgende prooi aan te vallen. Strak, gespannen, alle zintuigen op scherp. Hij rekent op een gevecht, iedereen vecht met hem. Ik waag me er niet aan. Vechten met een tijger is sowieso al kansloos, maar buiten dat, ik wil het niet. Ik sluit me aan bij wat het Wereld Natuur Fonds verkondigt: 'de tijger heeft onze bescherming nodig'. "
Één ding is heel duidelijk bij het lezen van dit boek. Ine staat pal achter de kinderen die aan haar zorg zijn toevertrouwd. Hoe lastig het soms ook wordt, zij zoekt en vindt ook meestal, een oplossing.
Dat dit niet voor iedereen geldt die met deze jongeren werkt is zeer treurig.
Ze zijn immers slachtoffer geworden van de situatie waarin zij opgroeiden. Hen treft geen schuld al haalt hun gedrag je soms het bloed onder de nagels vandaan. Er is een oorzaak!
De verhalen in dit boek zullen je ontroeren, verbazen en boos maken.
De gedichten tussendoor hebben een toegevoegde waarde.
Als Ine start met haar idee om iets te willen betekenen voor deze kinderen vindt ze niet overal begrip. En ze kan ook niet inschatten hoeveel het van haar en haar gezin zal vergen.
Ik ging als een speer door dit boek, het is dan ook zeer goed geschreven, je kunt goed meeleven met de situaties en ziet het ahw voor je. Het leest ook zeker niet zwaar al moet je misschien soms een traantje wegpinken.
Ik raad dit boek vooral ook aan voor iedereen die in de pleegzorg werkt.. Het lijkt me zeer leerzaam.
En laten we met z'n allen bij vreemd of onbegrijpelijk gedrag ook proberen na te gaan waar het vandaan komt. Natuurlijk hoeven we niet alles te pikken maar begrip tonen doet meer dan alleen maar boos worden of afwijzen. We (ver) oordelen wat af tegenwoordig.
Laten we de mens zien achter het gedrag.
Mensen zoals Ine zijn hard nodig in onze maatschappij.
"Ik loop naar de tafel. Zoals hij daar zit is het net een tijger, klaar om zijn volgende prooi aan te vallen. Strak, gespannen, alle zintuigen op scherp. Hij rekent op een gevecht, iedereen vecht met hem. Ik waag me er niet aan. Vechten met een tijger is sowieso al kansloos, maar buiten dat, ik wil het niet. Ik sluit me aan bij wat het Wereld Natuur Fonds verkondigt: 'de tijger heeft onze bescherming nodig'. "
Één ding is heel duidelijk bij het lezen van dit boek. Ine staat pal achter de kinderen die aan haar zorg zijn toevertrouwd. Hoe lastig het soms ook wordt, zij zoekt en vindt ook meestal, een oplossing.
Dat dit niet voor iedereen geldt die met deze jongeren werkt is zeer treurig.
Ze zijn immers slachtoffer geworden van de situatie waarin zij opgroeiden. Hen treft geen schuld al haalt hun gedrag je soms het bloed onder de nagels vandaan. Er is een oorzaak!
De verhalen in dit boek zullen je ontroeren, verbazen en boos maken.
De gedichten tussendoor hebben een toegevoegde waarde.
Als Ine start met haar idee om iets te willen betekenen voor deze kinderen vindt ze niet overal begrip. En ze kan ook niet inschatten hoeveel het van haar en haar gezin zal vergen.
Ik ging als een speer door dit boek, het is dan ook zeer goed geschreven, je kunt goed meeleven met de situaties en ziet het ahw voor je. Het leest ook zeker niet zwaar al moet je misschien soms een traantje wegpinken.
Ik raad dit boek vooral ook aan voor iedereen die in de pleegzorg werkt.. Het lijkt me zeer leerzaam.
En laten we met z'n allen bij vreemd of onbegrijpelijk gedrag ook proberen na te gaan waar het vandaan komt. Natuurlijk hoeven we niet alles te pikken maar begrip tonen doet meer dan alleen maar boos worden of afwijzen. We (ver) oordelen wat af tegenwoordig.
Laten we de mens zien achter het gedrag.
Mensen zoals Ine zijn hard nodig in onze maatschappij.
2
2
Reageer op deze recensie
