Ontspoorde groepsdynamiek !

Van een boek als 'De duik' mag je verwachten dat het een variatie is op het thema 'bedrieglijk paradijs'. Sara Ochs laat je niet lang watertanden bij de tropische cover of het leven van de duikinstructeurs in het Thaise resort.
"Mensen zoals wij reizen om iets te vinden of om zich voor iets te verstoppen", zegt de sproetige Neil tegen Brooke, een succesvolle influencer. De toon is meteen gezet!
Met het vorderen van het verhaal wordt de sluier die over de personages hangt opgelicht. Wat je ontdekt roept nieuwsitems op over Westerlingen die om de verkeerde reden naar Thailand reizen, een land waar je onder de radar van politie en justitie kunt blijven. Hoewel de redenen voor het onderduiken kunnen verschillen, blijft het profiel van de bestemming hetzelfde.
In 'De duik' heeft een gesloten groepje expats er alles voor over om ver weg van nieuwsgierige blikken het veilige leventje binnen de recent gevonden surrogaatfamilie te beschermen.
Ondanks de interessante stoffering wordt het verhaal iets te snel voorspelbaar. Bovendien heeft de drijfveer van één van de kwade geesten geen rechtstreekse link met het leed dat dit personage is aangedaan. Meer hierover zeggen zou jullie leesplezier bederven. Het is ook merkwaardig dat hetzelfde personage een hoofdstuk verder is veranderd van een losgeslagen, irrationele roeper in een lucide, weldenkend wezen dat de eigen, nog niet afgekoelde argumenten onderuit haalt. Niet zo goed voor de geloofwaardigheid... die ook elders soms de wenkbrauwen doet fronsen. In dit opzicht is trouwens de allerlaatste twist er één teveel. Dat konijn uit de hoge hoed past bovendien in Sara Ochs' gebrek aan doseringstalent. En daarnaast kan haar schrijfstijl nog wat minder hoekig.
Hoewel het plot je in de ban houdt, is het vooral de onderliggende les van de auteur die je bijblijft: te snelle conclusies leiden tot onwaarheden en zelfs tot het onterecht demoniseren van mensen! Dit is meteen de maatschappelijke dimensie van het boek.
Wat de setting, de achtergrond van de personages en de groepsdynamiek betreft, kun je 'De duik' bijna een spiegel noemen van Lucy Clarke's 'Onderstroom'. Toch is er een belangrijk verschil. In 'Onderstroom' hebben de plotacteurs zoveel psychologische diepgang dat ze de lezer in een waas van ontroering achterlaten. Lucy Clarke is een meester in het tekenen van de 'human condition' die ons op een complexe en vaak strijdende manier met het leven verbindt. Zij bewijst dat je ook diep kunt graven in een plot gedreven boek! Andere voorbeelden van dit laatste idee zijn 'De perfecte zoon' van Freida McFadden en 'Niet meer terug' van Jo Spain.
Waarom wordt de geweldige Lucy Clarke niet meer vertaald??
En andere vraag is of je een auteur moet vergelijken met de absolute top van het genre waarin hij of zij actief is. Bij belezen mensen dringt deze vergelijking zich meestal spontaan op. Zonder meteen het hakbijl boven te halen (tenzij het echt nodig is), lijkt het mij eerlijk en juist om elk van hen een duidelijke plaats te geven. Niet iedereen kan een gouden plak winnen!
'De duik' krijgt drie sterren en een halve bonusster!
Noot: Lees meer over ontspoorde groepsdynamiek in 'Tijgerlelie' van Marion Pauw.