uitstekend

Ieder jaar lukt het Valgaeren om zijn boek te bombarderen tot een van mijn favorietste van dat jaar. Ook dit keer weer.

Ondanks het gruwelijke thema, waarbij ik meerdere keren vol afschuw zat te lezen. Toch heeft het verhaal ook iets poëtisch en ik betrapte mezelf er op dat ik heel af en toe begrip voor het hoofdpersoon kon opbrengen. Althans, tot op een zeker moment. Daar kan ik echter niet over uitweiden zonder te veel te verklappen.

Het hoofdpersoon schrijft zijn memoires op aan een vrouw die net als hij is. Zijn levensverhaal, van kind tot aan zijn dood en zijn groeiende fascinatie voor necrofilie die in zijn bewoordingen ‘een eerbetoog is aan de doden’. Niemand in zijn omgeving vermoedt ook maar het minste. Hij is een nette, intelligente, doorsnee man, die zich dan wel een beetje afzijdig houdt, maar verder geen vreemd gedrag vertoont.

Valgaeren doet dat op zijn typisch meeslepende, ouderwets aandoende stijl die je terugbrengt naar oude tijden, vergane glorie en grootmeesters uit de literatuur van een paar eeuwen terug.

Nergens wordt het verhaal langdradig, en ondanks de lugubere scénes, blijf je geboeid tot de laatste letter.

Ik vind de titel ook geniaal gekozen, want het slaat op meerdere dingen. Dat zal de lezer dan wel ontdekken. Vooral de tweede verklaring vond ik wel bizar en grappig tegelijkertijd.

Als kers op de taart: de epiloog heeft nog een verrassing voor de lezer in petto.

Ik vind het bewonderenswaardig en getuigen van lef dat de auteur dit onderwerp heeft gekozen en van de gruwelijkheden toch nog iets moois en soms zelfs romantisch kon maken. Dat zullen er hem niet veel nadoen. Zowel de schrijfstijl als het verhaal zijn buitengewoon origineel.

Wat ik interessant vond, buiten het eens in het hoofd kijken van een geest die mijlenver afwijkt dan deze van de gemiddelde mens, waren de stukken en voorbeelden over necrofilie in het verleden, de literatuur en de kunst.

Een prachtig geschreven, vreemde roman over een van de donkerste (en minst gekende?) fetisjen van de mensheid.